Eimreiðin - 01.05.1961, Side 53

EIMREIÐIN
141
ITl.j1,Ul(n ykkar, sem skipta ykkur
1 -Jrst °S fremst, ekki satt?
Ur ja> börnin, sagði Hermund-
óh iinaður foreldra er að vísu
at;burður í lífi barna.
koS|niynd> hann þó ekki illskárri
druUrinn en að foreldrar þeirra
IJanc 1,S* ,saman ' ömurlegu hjóna-
___ ’ as>lausu og árekstrarsömu?
Sain 11 þurfa hjónabönd skyn-
nUl1 nianneskja, eins og þið eruð,
°R á l'rn tlma a® ve>ða ömurleg
að p6 Starsnni> ef þær tetla sér ekki
]Po,. ata Þau verða það og eru and-
‘ega heilbrigð?
Kaiv 1 miður sannar reynslan, að
_getur ahoft átt sér stað?
£ru * ei’ Það sern ég á við er þetta:
sjálfmenn ekki æði oft að hlekkja
fejj a S1g °? aðra varðandi það að
rnaðu 'U? lti kvenna- Sjáðu: Giftur
rnán "v ^ miðjum aldri, konulaus
fejluni 11111 saman. í flestum til-
hvet ’ C^a 1 mörgum tilfellum,
vert Ur eðii hans hann til þess að
hygij dllnarri — öðrum konum at-
Ulrta
sern ef til vill leiðir til
fyrjr Sa,nskipta. Þörf karldýrsins
llrenn
maka. Allir erum við karl-
Össk'l ^yrst °g fremst karldýr.
legt en afsakanlegt, mann-
glasiðrmundur hafði horft ofan í
Ur K., SUt nieðan fyrverandi mág-
_ gS talaði. Nú sagði hann:
Unni ]5 £r Smeykur um, að kon-
Þessu™ m,yndi ekki geðjast að
trtéj. ]t a SI11áta þínum. En segðu
lýsin '?rs vegna þessa nöturlegu
þegaj.11..a samdrætti karls og konu,
vel, °innur kona á í hlut? Hvers
sna ekki i •
ar Sy . nin sama lýsingin, þeg-
' lr Þrn átti í hlut? Við vor-
um að vísu gift. En mér skilzt þú
sért trúlaus maður, svo að fyrir-
tækið gifting skiptir þig varla
niiklu máli.
— Rétt hjá þér, Hermundur,
sem trúarathöfn ber ég auðvitað
ekki virðingu fyrir giftingu en sem
samningi unt ævilangan félagsskap
ber ég mikla virðingu fyrir henni.
Tvær persónur, sem gert hafa þenn-
an samning og lifað samkvæmt
honum árum saman, hversu margt
liafa þær ekki sagt hvor við aðra
og hugsað hvor um aðra. Er það
ekki að gera lítið úr sér að éta það
allt ofan í sig?
Áður hugsaðar hugsanir og áð-
ur töluð orð koma aldrei aftur í
sömu mynd og upphaflega. Enda
man ég enn, að þú sagðir einu
sinni: Það, sem ég talaði og hugs-
aði í fyrra, skiptir hverfandi litlu
máli samanborið við það, sem ég
kann að vita í dag.
Karl hló lágan, stuttan hlátur
og sagði:
— Ég finn ég er ekki nægilega
skýr í hugsun til þess að ræða við
þig þessi mál, máske viskíinu að
kenna. Við skulum fella þetta tal
niður og taka heldur skákina. Skál!
- Skál!
Það var orðið albjart, þegar
hann lagði af stað heirn á leið —
þangað sem hann hafði ílutt um
daginn. Við sjónhring austur í fló-
anum var byrjað að roða fyrir
sól. Hann talaði af og til í lágum
hljóðum við sjálfan sig á göng-
unni, hæLti stundum til þess, þeg-
ar hann var einn, ekki sízt ef hann