Eimreiðin - 01.05.1961, Síða 54

142
EIMREIÐIN
var eitthvað hreifur af víni eins
og núna.
í húsinu var steinhljóð, hún ekki
komin lieim en aðrir íbúar liússins
vafalaust í fastasvefni. Hann kærði
sig ekki um að fara að sofa strax,
en fór frarn í eldhús til þess að
hita sér kaffi. Það tók hann nokk-
urn tírna að finna kaffibaukinn.
Svo settist hann á baklausan stól og
beið þess að vatnið syði í katlin-
um.
„Þörf karldýrsins fyrir maka!
Þvættingur!" Þó var ekki því að
neita, að Karl var einhver greind-
asti maðurinn, sem liann þekkti.
Honum myndi þykja fyrir því að
geta ekki haldið áfrarn að umgang-
ast hann . ..
Meðan hann stóð við að liella
upp á könnuna, opnuðust útidyrn-
ar og eftir andartak kom hún inn
í eldhúsið, snotur kona og fjörleg
í fasi, á að gizka á þrítugsaldri.
Nei, ertu ekki farinn að sofa
ennþá, elskan? sagði hún, gekk til
hans og kyssti hann á kinnina .
Hann tók undir höku hennar og
kyssti hana á munninn.
— Hefurðu verið að drekka?
spurði hún.
— Þetta var síðasta spilakvöld-
ið. Það er alltaf venja hjá okkur
að taka upp viskíflösku síðasta
spilakvöldið.
— Jæja, góði. En þið hljótið að
vera löngu hættir að spila?
— Já, fyrir nokkru. En ég fór að
tefla skák á eftir. Og svo var ég
líka að bíða eftir því að sólin kæmi
upp.
Hún liló.
— Og þú ert að hita kaffi. Það
var ágætt að fá kaffisopa. ViUu
koníaksstaup með kaffinu?
— Ég veit ekki. Kannske, þökk-
Fá þú þér koníaksstaup.
Hún fór fram og hengdi upP
kápuna sína, kom til baka með
flösku og tvö koníaksstaup. HauU
sat og horfði út um gluggann á sól'
ina, sem var stíga upp úr hafh111’
leit ekki við.
— Er þetta ekki dásamleg1'
spurði hann.
- Hvað?
— Sólin.
Nújá, sólin. — Heyrðu, hefurðu
drukkið of mikið? Þú veizt mel
leiðist svo, ef menn drekka ol
mikið.
Hann brosti.
— Samt ertu að bjóða mér vín-
— Ég vissi ekki ... Og svo er líka
sérstakt tilefni . ..
— Þú veizt ég er ekki drykkju'
maður og verð aldrei.
— Ég vona það. Varstu búinn a°
hella nógu á könnuna?
— Það held ég varla.
— Jæja, þá bæti ég á hana.
hugsa þetta verði ágætt kaffi kja
þér.
- Hvaða tilefni varstu að tala mu-
— Veiztu það ekki, vinur minu'
Þetta er fyrsta nóttin, sem þú býr°
hjá mér.
— Svo?
— Ég meina, síðan þú vai‘Öst
frjáls.
— Frelsi. Hvað skyldi vera frel51'
Hún hafði hellt í staupin en lL>t
síðan flöskuna upp í efstu hiHu
í eldhússkápnum. Nú leit h1111
rannsakandi á hann um leið
hann sneri sér frá glugganum,