Eimreiðin - 01.05.1961, Síða 70

158
EIMREIÐIN
ein £yrir á heimilinu, gerðist þung-
lynd af raunum þessum, og fyrir
og eftir að hún eignaðist þenna
eina son, varð hún að hafast við í
sjúkrahúsi. Hún fékk að vísu bata
og hvarf þá heim til skyldmenn-
anna, en hún varð aldrei ein þeirra
húsmæðra, sem eru duglegar og
hafa allt í röð og reglu. Sýki þung-
lyndi frá sér, þá taldi Sigrid Fröd-
ing, að biskupsdóttirin hel'ði ekki
sloppið við að fá snert af veikind-
urn manns síns. Hún unni mjög
syni sínum, en orkaði ekki að hafa
hann heima, heldur sendi hann oft-
ast til föðurmóður sinnar, sem bjó
við Gunnerudsverksmiðju. Amman
hafði þó ekki heldur verið alls kost-
ar með sjálfri sér.
Gustaf Fröding hefur sagt frá
því, að amma hans liafi verið svo
tauganæm, að hún hafi engan háv-
aða eða glaum Jrolað. Þegar hann
kom fyrst til hennar, taldi hún hon-
um trú um, að margvíslegur háski
leyndist í grennd við húsið, honum
væri meðal annars voði búinn af
hana á liaug nokkrum. Gustaf litli
hafði þess vegna alltaf setið í sama
sætinu hjá henni og vart þorað sig
að hreyfa. Hugsast gat, að ófram-
færni hans, viljaleysi og leti staf-
aði af Jressu óheillavænlega upp-
eldi í bernsku.
Sigrid Fröding þóttist, hvað sem
öðru leið, hafa orðið vör við hið
leynda, sjúklega erfðaeðli, einnig
með frænda sínum. Hann var bráð-
gáfaður, um Jrað var hún ekki í
vafa, en einkennilegt var þó, hve
mjög hann skorti getu til að læra
lexíur sínar. Hann var áreiðanlega
ekki illa að sér, ef til vill var hann
fróðari en skólabræður hans,
ei'
hann varð að hafa sinn hátt á vl
námið. Hann gat verið JrýðtU' °%
þægilegur og rökrætt skarplega °í>
blátt áfram, en í samkvæmuni
vaí
liins vegar ekki laust við, að ha11'1
færi hjá sér, og steinþagði Jní ý111151
eða talaði Jrá hálfgert bull. Stui' ^
um skyggði svo í álinn fyrir GustJ
Fröding, að hann taldi sig ve
meira hrakmenni en aðra inen11’
hann taldi sig Jjá aukvisa og
verða úr sér svo sem efni stóðu 11
Þetta olli honum eins konar sai11
vizkubits.
Eitt skipti hitti ég Gustaf ^[°
ding heima hjá frænku hans,
rid Fröding. Það var sumarið 1®®,
litlu eftir að hann hafði lokið stl‘
dentsprófi. Hann var fagur
seii’
Byron lávarður, listamannslokk11
hékk langt niður á enni hans, °S
fögru, bláu augunum bragaði r®111
antísk glóð. En hann var allt aue
að en ræðinn, hann sagði ekki o*
því var miður. Sigrid Fröd111?
reyndi livað eftir annað að l°k
hann til þess að taka Jrátt í s‘l11'
talinu, en jtað kom fyrir ekki-
Ég man ofurvel enn í dag, el '1 ■
stúlkurnar sátum flötum beiuu11'
grasinu og töluðum saman, en
hai111
sat á háum bekk, er stóð á trönt111 ^
og horfði niður til okkar. kh111
var ef til vill feiminn, og háðs
yfirlætið, sem skein úr svip11111^
kann að hafa verið grínra til J1 {
að hylja feimnina. Okkur G11'1'^
hann andstyggilegur þrátt fyrh’ a
fegurðina.
En um nóttina, Jjegar' ég
komin heim, varð mér allt í e f
ljóst, að eitthvað furðulegt v‘
v»r