Eimreiðin - 01.05.1961, Qupperneq 71

EIMREIÐIN
159
hitt |£n.nan ungling, sem ég hafði
uien ^ar flann raunverulega
öllun® UI maður? Var hann ekki
Ur le*(iur einhvers konar vætt-
um ! ^æ,nis að taka úr einhverj-
iossv °SSanna °kkar mörgu? Hafði
en vættur Þessi leitað í mannheima,
hýt(.ar ^yriruiunað að semja sig að
Uln rnanna og kröfum?
T)r.+
32 -í ta.! sumarið 1891. Ég var Jíá
Var 'f ^örnul, hafði góða aðstöðu,
srnáb enn^u^ona 1 Landskrónu,
hafði0lcf„ !• Suður-Svíþjóð, en ég
Uránt V, lzt n°kkra undanfarna
mann ! a 'úiu herrasetri í Suður-
I>ejr ,d.anch hjá vinum mínum.
Þessu Ó,fðu bo^ð mer að vera á
gíetj ,g æsilega heimili, svo að ég
*ngn f ^ gað mi§ eingöngu samn-
við kf.;,SlU skáldsögu minnar, laus
df fjárhaSlUSt°rf °g allar áhyggjur
begar f
verg . eg minnist Jæirra tíma,
hvorkeg að segja> að ég hef aldrei,
haiuin1 • ^rr ne síðar, verið jafn-
bafði . usöm. Allt frá bernsku
en eki<g. ju áÖ að verða skáldkona,
sjón 1 tok á að láta þá hug-
orðið ætast’ bíú höfðu skyndilega
unUln auðnuskipti, ölíum hindr-
allrj airUtt hr vegi- Ég var leyst frá
llntt Ultllli vinnu, og ég skrifaði
lerigi 1° r*.egl' sköpunarj3ráin, sem
ftam 1 verið bæld, braust nú
bálfhvg0! sfjkum ofsa, að mér varð
rtiyncj- 1 1 Vlð allar taumlausu hug-
Á miY*1 og hugdetturnar.
vinnnn !U sumri varð samt töf á
‘UUUn ■ 1111 varo sarnt tot a
karlsmð* . f,estl bar að garði frá
Uánir ,■*„ ! ^ermalandi, Jjeir voru
lngjar veitenda minna og
’yn t í fáeina daga. Þeim
air
Sátu um
kippti í kynið um bókmennta-
áhuga, og Jieir höfðu haft með sér
litla ljóðabók, sem var nýkomin út.
Hún nefndist Gitarr och drag-
harmonika, ort af blaðamanni í
Karlstað, sem þeir töldu víst að
væri stórskáld.
„Þetta er fyrsta bókin hans, en
hún hefur gert hann frægan í einu
vetfangi. Hún birtist þegar í vor.
Getur Jsað átt sér stað, að ritdóm-
arnir hafi farið fram hjá yður?
Hann er ósvikinn Vermlendingur,
og ungfrú Selma Lagerlöf, sem er
sjálf Vermlendingur, hlýtur að
kannast við vermlenzka blæinn.“
Mér var rétt bókin, og ég sá, að
nafn höfundarins var Gustaf Frö-
ding.
Mér flaug Sigrid Fröding Jjegar
í hug og frændi hennar, sem veitt-
ist svo létt að yrkja ljóð og hún
vænti svo mikils al'. Það var stór-
merkilegt, að eftir ellefu ár var spá
hennar nú að rætast.
Hvað hafði drifið á dagana fyrir
honurn þau ár, sem liðin voru síð-
an ég hitti hann, er liann líktist
Byron lávarði, ofsafengnum og
hrokafullum? Ég tók að spyrja gest-
ina, og Jtar eð þeir höfðu alltaf átt
heima í Karlstað, kunnu þeir vel
skil á því.
Framan af hafði Gustaf Fröding
lesið við háskólann í Uppsölum og
ætlað að verða kennari, en Jsví mið-
ur hal'ði faðir hans andazt þegar
árið 1881, Gustaf hafði þá erft 14
Jmsund krónur, og eftir það hætti
Ítann alveg við að lesa undir próf.
Hann hafði raunar einungis lielg-
að sig lestri ljóðskálda, innlendra
eða jafnvel mest erlendra. Meðal