Eimreiðin - 01.05.1961, Síða 84

172
EIMREIÐIN
huguðum hreppaflutningi á varn-
arlausum ómaga. Gamla konan
var rammíslenzk, liagmælt, og
óþrjótandi sögusjór. Þær voru
margar stundirnar sem ég sat á
skemli við kné hennar og hlustaði
á sögur hennar af tröllum, álfum
og útilegumönnum, og það voru
sögur þessarar merkilegu konu
sem i'yrst vöktu hjá mér löngun-
ina til að mála, því að ég skynjaði
þetta allt í myndum. Sumar þær
myndir, sem ég sá við kné ömmu,
hanga nú á veggjum listasafna,
aðallega erlendum. í sögulok fékk
rnaður kandísmola, og eina lífs-
reglu áður en maður kvaddi.
Gamla fólkið í þá daga var í nán-
um tengzlum við unglingana og
alltaf að miðla vizku aldanna. Nú
er það einangrað á elliheimilum
og þannig höggið á ómissandi
tengsl kynslóðanna. Ég get ekki
annað en hlegið þegar ég minn-
ist þess, en einu sinni dró amma
mig heila bæjarleið, fjörgömul
konan, til að láta mig snerta á líki
sem hún hafði veður af að stæði
uppi í hinum enda bæjarins, „því
að þá verðurðu ekki líkhræddur
þegar þú eldist, Nonni minn.“
Þannig er sumt fólk. Vakandi og
sofið og alla leið fram á grafar-
barminn er það fyrsta og síðasta
hugsun þess að greiða veg næstu
kynslóðar inn í framtíðina, og
amma gerði greinilega ráð fyrir að
á vegi mínum yrðu sörnu harm-
kvæli og á hennar löngu vegferð:
eldgos, drepsóttir og lík — en
áfram skyldi haldið gegnum eld og
brennistein, hver svo sem tilgang-
urinn var, en amma var nú ekki að
fávíslegum spur
rnifÉ
r ekk'
af
ríður
velta
um fyrir sér, enda fær maður
annað svar en kjaftinn fullai'
mold þegar þar að kemur. Þur
hélt bara áfram útkikki sínu ‘
Njálsgötunni, fylgdist með því« a ,
vökul eins og fálki, að allt vSrJ
röð og reglu. Ef einhver vildi ,
liafa holdsveikisjúklinga, nú, P‘
tók amma þá til sín. Og svo ung
anda var kerlingin að lrún var al
af umsetin af ungu fólki. Vilhjú'11'
ur S. Vilhjálmsson, frændi ffli1111
J hiu1
ltafði feikna dálæti á Þuríði og 1 ^
á honum. Ég á Þuríði mikið a
jrakka. Hún gaf mér ómælt af 'J
og lífsreynslu sinnar löngu æv'i °
skaraði að glóðum ímyndunara
ins á þeim árum sem ég var naa11
astur.
Þið Vilhjálmur, voruð þið á s' JP
uðu reki.
Það munaði tveimur árum, nú111
ir mig, og það er mikill ald1'1^
munur innan við tvítugt, svo
leiðir okkar lágu ekki mikið sa’1^
an, en ég fór í marga göngu11...
með Vilhjálmi og liafði af nU^
gagn og gaman, þvi að ViIhjálnVj
var margvís, bráðhuga, eldfljóu"
svars og ekki heiglum hent að eli
kappi við hann í deilum.
Málarinn tók af sér gleraugu11
sagði: Eigum við ekki að láta þet
duga í dag?
2
Málarinn var á kafi í blaðalestfli
Haustsólin, logandi kringlan ^
á lofti, kveikti sindur á regnvo111
greinum trjánna fyrir utan,