Eimreiðin - 01.09.1967, Síða 25

Smásaga
eftir
Eðvarð Taylor.
-------------------------------*
himinn, eins og steindrekar, hús
úr grjóti, hús úr steinhörðu frost-
ljósi. Það var svo hljóðbært, að
þær heyrðu börnin gráta í hin-
um enda bæjarins. Þær gátu
greint hverja einustu hreyfingu
mannanna, livernig varir þeirra
opnuðust í hlátri, hvernig ísinn
skreið í mjallhvítum flögum
undir fótum þeirra.
Ertu gengin af vitinu, Guð-
ríður, sagði konan og tennurnar
glömruðu í henni. Ætlarðu að
drepa fyrir mér krakkann úr for-
kælingu? Lokaðu eins og skot, í
hvelli segi ég.
Mér er ekki kalt, mér er heitt,
flissaði fermingarstúlkan. Andlit
hennar brann af kynlegri gleði,
hún hló og veifaði og hélt
sloppnum að sér með annarri
hendinni, bláar æðar hlykkjuð-
ust í ótölulegum farvegum nið-
ur handlegginn, fingur hennar
skulfu.
Inn með þig, sagði konan og
skellti dyrunum við nefið á
henni og hvarf síðan nötrandi af
kulda, hvapþung og geispandi
inn í hlýju eldhússins. Hún sett-
ist við borð og stundi heilsuleys-
islega og drakk svart kaffi með
hönd undir kinn.
Sástu, hvernig þeir veifuðu,
tísti stúlkan frammi í gangin-
um.
Æ þegiðu, sagði konan.
Reyndu að þegja, það er það
eina, sem þú gerir af viti hér á
heimilinu.
Eg þekkti annan, hann heitir
Siggi, hann er á Blástjörnunni.
Konan sagði mæðulega: Þá
heitir hann Siggi. Þá er hann á
Blástjörnunni. Heyrðu, Gunna
min, skiptu nú á krakkanum fyr-
ir mig, gerðu það, elskan mín.
Hún rak höfuðið inn um gætt-
ina og sparkaði af sér skónum.
Ég? Af hverju alltaf ég? Ég
sem er að fara út.
Af hverju alltaf ég, stundi
konan. Þetta á að heita systir
manns. Maður á að hafa alið
þetta upp og gefið þessu að éta,
og svo segir það: Af hverju alltaf
ég. Af því bara að þú ert ekkert
of góð til þess. Guðríður! Guð-
ríður, heyrirðu til mín?
Ha?
Gerðu þetta lítilræði fyrir mig,
andskoti er að vita af þér. Ég
gat ekkert soíið í nótt. Limirnir
á mér eru þungir eins og blý,
ég get tæplega hreyft mig, og