Eimreiðin - 01.09.1967, Side 26

206
EIMREIÐIN
svo dreymdi mig alveg hræðileg-
an draum í morgun.
Hvað dreymdi þig? spurði
stúlkan með hárspennur í munn-
inum og hneppti að sér briósta-
haldaranum með ótrúlegri leikni
um leið og hún færði sig í svart-
ar buxur á helgidegi. Augu
hennar voru lokuð og um kyn-
lega himna augnanna þutu rauð
blóðský: Hefurðu tekið eftir því,
þegar þú herpir saman augun,
að þú átt þér svartan íhvolfan
himinn með blóðflekkjum, enda-
lausan leifturhiminn, sem hreyf-
ist svo hratt að þig verkjar?
Ég gat ekkert sofið í alla nótt.
Nema rétt í morgun. Og þá
dreymdi mig þennan voðalega
draum, sem ég man ekki. Og svo
vakti krakkinn mig.
Hvar er Hann? spurði stúlk-
an blátt áfram eins og af göml-
um vana. Hún brosti til barns-
ins, sem teygði til hennar hend-
urnar af gólfinu gxátandi, og úr
tannlausum munni þess rann
slefan eins og silfurstrengur nið-
ur á hvítan smekk.
Hvernig ætti ég að vita það?
Mér hefur ekki verið tilkynnt
um það. Hann er ekki vanur að
tilkynna mér um sínar ferðir á
nóttu eða degi. Ég má bíða þang-
að til honum þóknast að reka
trýnið inn um gættina og seðja
sig. Djöfullinn hirði hann.
Seðja sig?
Æ, þú skilur ekkert. En þú
átt eftir að reka þig á þetta,
vona ég.
En Hann kemur áreiðanlega í
dag eins og venjulega.
Auðvitað kemur hann! Því er
nú ver og miður. Stundum óska
ég þess að hann komi alls ekki,
aldrei.
Gilda konan talaði reiðilaust,
því hún hafði skaplyndi eins og
kýr og kunni ekki að stökkva
upp á nef sér. Loftið þefjaði af
kryddaðri síld og súrmjólk, síld-
in stóð í dalli í eldhúsgluggan-
um, súrmjólkin var etin í morg-
un, þegar þær fóru á fætur af
gömluin vana. Það hefði ekkert
gert til, þótt við hefðum legið
áfram, Guðríður mín, því heim-
urinn heldur áfram að snúast
og aðrir menn halda áfram að
vera til, þótt við sofum nætur
og daga, og Honum er sama,
ekki mundi Hann súta það, ef
það væri ekki vegna krakkans,
angalórunnar, þá mundi ég
leggjast fyrir og biðja að ég
þyrfti aldrei aftur að opna aug-
un.
Líður þér illa? Ertu eitthvað
veik?
Ég er fárveik og hef verið síð-
an ég man fyrst eftir mér. Það
kæmi mér ekkert á óvart, þótt
ég væri með sykursýki eða inn-
vortis blæðingar. Ég yrði ekkert
hissa, Guðríður.
Ertu kannske með krabba?
Það má guð vita, en ég yrði