Eimreiðin - 01.09.1967, Page 29

SYSTURNAR, SYNDIN OG BARN SEAI GRÆTUR
209
tíu þúsund sinnum verri en kan-
arnir. Þeir hafa mest gaman af
því, ef maður er undir áhrifum,
þá þukla þeir mest.
Þessi kýrlynda kona, hún hafði
talað sig í hugaræsing, hún dill-
aði barninu í grátlausri heift
sinni og orðin streymdu af vör-
um hennar í gusurn eins og
bannfæring.
Þeir gætu ekki farið svoleiðis
með mig, sagði stúlkan með
stoltu brosi. Ég kann nefnilega
á þeim lagið. Ég teymi þá á asna-
eyrunum.
Æ Guðríður mín, sagði kon-
an, ég vildi að þú færir ekki.
Hvaða afskiptasemi er þetta,
sagði stúlkan fjörlega. Hann sem
bíður eftir mér. Og svo er ég
viss um að Hann kemur bráð-
um. Ég skal búa um hann, ef þú
vilt, áður en ég fer.
Nokkru síðar kjáði hún fram
í barnið og sagði: Bleðð, eððsk-
an, bleðða bleðð, litla sæta
eððskan. Svo var hún farin og
skildi eftir sig þykkan ilm og
konan hnussaði hljóðlega og
strauk breiðum fingrum um var-
ir barnsins til að fjarlægja sak-
lausa vætuna úr munni þess.
Nokkrir skítugir smástrákar
léku fótbolta á melnum og höfðu
skipsflakið fyrir mark og skeyttu
ekkert um flöskubrotin, sem
glömpuðu marglit í dularfullri
gulri heiðríkju sólvetrardagsins.
Aha! sögðu þeir. Kanamellan!
Er Gudda kanamella að fara að
ná sér í kanakall, er Gudda
mella í ljótri kápu, er luin ólétt
eftir kanakallana? Einn þeirra,
bleikur og hárlaus, henti í hana
skít. Hún hljóp við fót og æpti
um öxl þjálfaðri röddu: Haldiði
kjafti, helvítis ormarnir. Þeir
æptu einum rómi, sigri hrósandi
illgirnislega, synir þessarar frost-
sviðnu eyðimerkui', fráneygir
synir borgaranna, framtíð þjóð-
anna henti skít í synduga systur
sína, hentu í hana torfsneplum,
sem þeir grófu áköfurn fingrum
upp úr jörðinni, glerbrotum
rigndi á eftir henni, formæling-
ar dundu á baki hennar eins og
eitruð spjót. Meðfram Stöðinni
gengu ung hjón með barnavagn,
konan var rjóð af kuldanum,
hún leit við og brosti, maður-
inn þagði og gekk áfram þung-
búinn. Gunna mín, sagði þessi
kornunga kona, þegar stúlkan
hljóp framhjá henni: Heyrðu,
Gunna mín, hvernig hefur syst-
ir þín það? En stúlkan leit ekki
við henni þrátt fyrir útrétta
hönd, brosandi augu í frostbirt-
unni, hönd sem ekkert fordæmdi
og allt elskaði vegna þeirrar
hamingju, sem hafði heimsótt
hana einn dag í september, þeg-
ar guð gaf henni heilbrigt barn
og trúan eiginmann. Það var há-
degi og sólbirta og viknandi
frostmóða á götunum.
Joey og tveir sjóliðar úr hin-
14