Eimreiðin - 01.09.1967, Síða 51

DAGUR / AZOREYJUM
231
fer Kolumbus hafði siglt í 5 vikur
árið 1492 um ókunn höf, án land-
sýnar, með áhafnir í uppreisnar-
hug, sá liann í október jurtir fljóta
í sjónurn, sem nú er talið að verið
hafi eichliornia crassipes. Þetta
gladdi Kristófer Kolumbus og
menn hans, jrar eð það þótti rétti-
lega benda til, að land væri í
grennd. Blóm þessarar jurtar eru
ýmist ljósblá eða hvítleit, blöðin
nýrnalöguð, rætur langar. í Banda-
ríkjunum er varið miklu fé til þess
að halda henni í skefjum, svo að
hún tálmi því eigi, að ár séu skip-
gengar, t. d. St. Johns áin í Flórida.
— Þetta er einhver furðulegasta
jurt Nýja heimsins.
Lengra í burtu, nokkru hærra í
garðinum, komurn við að stórri,
sporöskjulagaðri útisundlaug með
hveravatni. í lauginni var botn-
laus pyttur, þar sem útlendingur
hafði týnzt fyrir nokkrum árum.
Vatnið var sem mórilla. Túlkur-
inn tók skál á bakkanum, fyllti
hana vatni tir lauginni og sýndi
okkur. Þá virtist vatnið nokkurn
veginn hreint. Hann sagði, að gest-
ir í Terra Nostra, er böðuðu sig
daglega í lauginni, teldu, að ösnu-
mjólkin, sem Kleópatra baðaði sig
úr, hefði ekki verið líkt því annað
eins fegurðarlyf og hveravatnið
þarna. Á laugarbakkanum spruttu
risavaxin barrtré — aurocaria. Satt
að segja var á þeim hitabeltisblær.
Tvö hundruð ára gamalt hús, sem
nefndist Höllin, stóð á hól skamnit
frá lauginni. Hallarveggirnir voru
hvítir, en greyptir basaltrákum,
stíllinn fjölmótaður; þar fyrir neð-
an var síki mórautt, er minnti á
vígisgröf; í því flutu rneðal annars
nykurrósir. Götuslóðar og vegir,
flestir bugðóttir, lágu frá Höllinni
í ýmsar áttir til forvitnilegra staða
ofar í garðinum, svo sem í dropa-
steinshellir, þar sem æskulýðurinn
snæðir nesti; í burknastóð, er sunis
staðar myndar skuggsæla lauf-
skála; til lunda af margvíslegum
rósarunnum, sverðliljum og jóm-
frúliljum og til klettastalls, sem
var þakinn caprifolíu. Hún nefn-
ist madressilva á portúgölsku.
Þegar við gengum franr lrjá há-
vöxnum magnolium, hoppaði
túlkurinn upp í greinar þeirra,
sleit af jreim hvít blómin, er líkt-
ust rósum, enda skyld þeim, og
sæmdi konurnar einu blómi
hverja. Mér flaug í hug málverk-
ið: Sjöundi dagur í Paradís, er ég
leit svo hólpnar konur. Og það
var ekki ófyrirsynju, að einn úr
hópnum fór að Jrylja gríska forn-
kvæðið Þeokrítos í þýðingu Gríms
Thomsens.
Hvar, sem Portúgalar hafa setzt
að, hafa Jreir orðið kunnir fyrir,
hve jreir rækta fagra garða. Þegar
árið 1775 lýsti James Cook kap-
teinn hinum óvenjulega fögru
görðum, er hann sá í borginni
Horta á eynni Faial. Garðarnir þar
tóku jafnvel fram görðum Portú-
gals. Ilmur og litir jurta voru íbú-
ununi snar þáttur af lífinu.
Við nutum hinnar kyrrlátu feg-
urðar garðsins við Terra Nostra
alllengi, en Jrað hefði verið margra
daga verk að skoða gróður garðs-
ins til hlítar. Ekki vonum fyrr yfir-