Eimreiðin - 01.09.1967, Page 55

Nú var komið norðangjól.
Nú var ekkert húsaskjól.
Að utan mig því allan kól,
engan sá ég vininn.
En við mér blöstu villidýraginin.
Um mig vafði ég emum þoka,
eftir hverju var að doka?
Nótt var á og náköld þoka,
nú var mér lokið öllum.
Voði er að vakna upp hjá tröllum.
Aftur var ég allslaus drengur,
eirði hvergi stundu lengur.
Engum þótti að mér fengur
eða neinar bætur,
alltaf er það einhver, sem grœtur.
Hugurinn reikar heim i dali,
hóaði ég þar lítill smali.
Lindin lcera, laut og bali
Ijúflega á mig kalla.
Fögur eru litbrigðin til fjalla.