Eimreiðin - 01.09.1967, Síða 59

FLÓTTAMANNALESTIN
239
Hann óttaðist að líkið tæki
að rotna og reyndi að telja konu
sinni hughvarf; hún lokaði aug-
unum og beit á jaxlinn, hristi
höfuðið; svo þrýsti hún lífvana
líkamanum að barmi sér, svo
enginn gæti tekið barnið frá
henni. Loks hneig höfuð hennar
út á öxlina og hún missti með-
vitund.
Hann tók ákvörðun. Það var
ekkert vit í því að eiga á hættu
að aðrir sýktust. Hann beið
þangað til lestin færi yfir brú.
Þegar hann laut niður og
kyssti hitt barnið, sem hraut
hressilega, var sem úr honum
drægi allan mátt. Hann varð að
spyrna á móti, að hann missti
ekki meðvitund.
Hann rétti úr olnbogunum og
reis upp. Af gný hjólanna mátti
heyra að lestin hélt yfir brúna.
Skarkalinn buldi í eyrum hans,
rök gola frá ánni lék um vanga
honum. Hann var allt í einu
horfinn aftur til vígvallanna, í
skotgrafir fullar af hermönnum,
og sprengikúlunum rigndi nið-
ur, allt í kring.
Þrumugnýr rauf myrka þögn-
ina uppi yfir, og það var eins
og hann yrði fyrir sprengju.
Hann rak upp sársaukavein.
Einhver nærstaddur lokaði
glugganum, tautaði: „Þetta er
guðs vilji, bróðir.“
Hann gat ekki fundið sætið
aftur í myrkrinu. Þegar sá, sem
næst honum stóð, kveikti á eld-
spýtu, sá hann við flöktandi
bjarmann, að þar var nú autt,
sem barnið hafði legið og sofið,
og að meðvitundarlaus kona
hans hélt enn á látna barninu í
örmum sér.