Eimreiðin - 01.01.1968, Side 28

18
EIMREIÐIN
Eftir að Valur og menn hans
höfðu fengið sér morgunhress-
ingu og tekið með sér nesti að
venju, héldu þeir niður á sand-
inn. Oddur flugmaður lagði
lykkju á leið sína og flaug með
þá Va 1 og Stein niður að strönd-
inni. Það átti ekki að tefja hann
mikið.
Óli stóð í kofadyrunum og
horfði á eftir þyrlunni og skrið-
bílnum. Hvað skyldu þeir nú
finna í skipinu í dag? Ohkt
skemmtilegra væri að mega atast
í uppgreftrinum með hinum
leiðangursmönnunum en að
lnika hér einn heima, hugsaði
ÓIi. F.n ekki tjáði um slíkt að
fást, það varð að vera sem Valur
vildi.
Óli gekk rösklega til verks að
taka tii í kofanum, þvo matar-
ílátin og setja þau á sinn stað.
Einnig þurfti hann að bera inn
meiri eklivið. Það var betra að
hita vel upp og geta eldað sóma-
samlegan mat, ef félagar hans
áttu að vera ánægðir, þegar heim
kæmi.
Um nónbil hafði Óii lokið öll-
um nauðsynlegum störfum. Þá
var hann oftast vanur, þegar
hann gætti kofans, að fá sér ofur-
lítinn blund. En í þetta skipti
brá hann út af venjunni. Það var
ekki lítil ábyrgð að vera settur
til að gæta mikilla gullbirgða og
það skyldi enginn geta sagt, að
liann svæfi á verðinum. Reyndar
var ekki meiri von á gestum en
endranær, vegna þess að Valur
gerði sér far um að leyna gull-
fundinum fyrst um sinn. Þótt
þetta vari afskekktur staður, var
samt ekki loku fyrir það skotið,
að einhverjir kynnu að rekast
hingað. Að vísu var von á Birni
á Sandbakka og Drífu, en Óli
taldi þau ekki lengur til gesta,
fannst jafnvel að þau væru orð-
in að sumu leyti þátttakendur í
leiðangrinum.
Undir kvöidið barst Óla til
eyrna hljóð, sem hann kannaðist
vel við, háværar drunur í drátt-
arvél. Björn á Sandbakka var
kominn
Það glaðnaði heldur en ekki
yfir Óla, og hann flýtti sér að
setja ketilinn á eldavélina. Gam-
an að sjá framan f Drífu, þegar
Gvendur gæi var hvergi nærri.
Litlu síðar renndi dráttarvél-
in lieim að kofanum og nam
staðar fyrir framan dyrnar. Óli
sá út um gluggann, að Björn
gamli klöngraðist niður úr aftur-
sætinu, en Drífa sat kyrr undir
st.ýri. Óli kunni ekki við að rjúka
fram, fyrr en drepið var á dyr.
Þá brá svo við, að Björn á Sand-
bakka stóð einn úti fyrir, Drífa
var farin.
Björn heilsaði glaðlega, en lík-
lega hefur hann tekið eftir von-
brigðum í svip Óla, því að hann
bætti við til skýringar:
Drífa hafði ekki tíma til að