Eimreiðin - 01.01.1968, Blaðsíða 37

LJÓfíAVÍOlNGAR - OG FRUMTEXTl
27
U M MIÐNÆTTI
(Eduard Mörike)
Á land gekk nóttin hæg og hljóð,
við hlíðarvegginn dreymin stóð.
Nú horfir hún tímans vogarvísi á,
hann víkur mundangshófi ekki frá.
Og lindirnar magnast og masa ótt
við móðureyrað, hlustandi nótt,
um daginn,
þann dag sem í dag rann í sæinn.
Þeim ævaforna syfjuseið
ei sinnir hún, er á honum leið,
og ljúfara að hlusta á himinblámans nið,
er hægan stundin sígur fram á við.
En lindirnar suða hinn sama óð,
í svefni raula þær áfram sitt ljóð
um daginn,
þann dag sem í dag rann í sæinn.
U M M I T T E R N A C H T
Gelassen steig die Nacht ans Land,
Lehnt tráumend an der Berge Wand;
Ihr Auge sieht die goldne Wage nun
Der Zeit in gleichen Schalen stille ruhn.
Und kecker rauschen die Quellen hervor,
Sie singen der Mutter, der Nacht, ins Ohr
Vom Tage,
Vom heute gewesenen Tage.