Eimreiðin - 01.01.1968, Qupperneq 49

Smásaga
eftir
Bjarna M. Gíslason
að búa sig undir að mæta ein-
hverju hörðu og óþægilegu.
Hann fór að bisa við að koma
steininum á sinn stað. Það marr-
aði í snjónum og það var eins
og þetta eyðilega leiði væri ákaft
í að draga til sín þennan nýja
bautastein.
— Hvað ertu að gera með
þénnan stein hingað? var allt í
einu spurt að baki hans. Rödd-
in rann saman við gamla end-
urminningu, sem var tengd þess-
um stað.
Ungi maðurinn sneri sér við.
Meðal I jölda andlita, sem hann
kannaðist við, fjirtist nú eitt:
Maðurinn með örið fyrir ofan
augað. Hann stóð þarna, fölur
og vesaldarlegur, eins og maður,
sem þjáist af brjóstveiki, en augu
hans skutu gneistum, eins og
eitthvað skelíilegt væri að gerast.
— Hvað, ertu kominn hingað
aftur? spurði ungi maðurinn for-
viða. Þetta var svo óvænt, að
það dró úr gremju hans yfir af-
skiptasemi ókunna mannsins.
— Já, ég er kominn hingað
og áreiðanlega í síðasta skiptið,
sagði maðurinn. Orðin komu á
stangli og það var eins og hann
kenndi sársauka við að tala.
Ungi maðurinn varð orðlaus,
hann brosti, eins og í samúðar-
skyni.
Maðurinn með örið hélt áfram
í sama tón: — Þeir vildu ekki
leyfa mér að fara af sjúkrahús-
inu, en ég varð að komast hing-
að. Röddin hennar sagði mér að
fara af stað, einmitt núna, áður
en það væri orðið of seint. . . .
Hann þagnaði, en hélt svo áfram
titrandi óþolinmóður: — En
hvað ertu að gera með þennan
stein? Hefur hreppsnefndin sent
þig með hann?
— Hreppsnefndin? endurtók
ungi maðurinn forviða. Undar-
legur kuldi gagntók hann og
röddin varð frostbitur.
— Já, sagði maðurinn. Eg
jDekki yfirvcild Joessa heims; fyrst
troða þau á fátæklingunum og
á eftir reisa þau jDeim bauta-
steina, ekki yfir hinum látnu,
heldur til heiðurs hræsnisfullri
mannúð Jaeirra sjálfra. — Hann
jtagnaði og hóstaði. Svo bætti
hann við í bitrmn tón: — Prest-
urinn og söngflokkurinn koma
kannske seinna?
Ungi maðurinn fór að verða
Jtreyttui' á Jiessum ókunna