Eimreiðin - 01.01.1968, Síða 51

UÓKIN I’UNGA
41
— Það er móðir mín sem
hvílir hérna. Hann roðnaði allt
í einu, og hann beið fullur eftir-
vaentingar eftir svari.
Nú varð löng þögn. Ókunni
maðurinn mætti augnatilliti
unga mannsins og starði í augu
hans, eins og þau væru sú
þungamiðja, sem lífið snerist
um í snöggum hringum. Hér
hafði eitthvað gerzt, sem aðeins
var hægt að hugleiða í kyrrþey.
Löng röð áranna varð að ein-
um brennidepli, heljarfargi, sem
honum fannst allt of þungt að
rísa undir. Hann skalf eins og
dauðadæmdur maður, sem á að
fara að gera upp reikning lífs
síns. Hann hafði raunar alltaf
' itað, að hann átti son, og hugs-
unin um að verða eitthvað fyrir
soninn hafði gætt líf hans gleði
og von. En þá höfðu ósköpin
dunið yfir. Hann fékk að vita,
að hann gekk með ólæknandi
tæringu. Og hví skyldi hann
verða til þess að sonur lians hlyti
sömu örlög? Nei, hann hlaut að
bera örlög sín einn, þangað tii
dauðinn breiddi blæju sína yfir
þau. Á þessa leið hafði hann
hugsað. En nú varð orðið „son-
ur“ til þess að vekja upp hugs-
anasambönd lífsins og sameina
þau í einni einustu hugsun, svo
sterkri, að veikbyggður líkami
hans varð eins og lostinn slagi.
Hann breiddi út faðminn eins
og til að faðma unga manninn
Bjarni M. Gislason.
að sér, en féll svo fremur en
hné niður við fætur hans og
stamaði fram þessum orðum:
— Sonur minn, sonur minn!
Ungi maðurinn hafði beðið
eftir nánari skýringum, meðan
maðurinn þrástarði á hann, en
var nú orðinn úrkula vonar um
að fá nokkurt svar, vaknaði eins
og af dvala. Hugur hans greip
orðin „sonur minn“ og freist-
aði að tengja þau því, sem liðið
var. Hann hafði verið einmana
alla ævi, án þess að vita, hvernig
hann ætti að geta afborið ein-
manaleikann. Að vísu var lífið
gjöf, en allt annað en gleðileg
gjöf, ef það fengi ekki annað
innihald en það, að stjórna
líkamanum í samræmi við hvers-