Eimreiðin - 01.01.1968, Qupperneq 54

44
EIMKEIÐIN
var hann tengdur fegurstu
draumum hans. Vegna þess hafði
hann dregið steininn alla þessa
leið að gröf móður sinnar. Hann
og steinninn heyrðu hvor öðrum
til. Eitthvað eilíft var tengt hon-
um í huga hans. Vegna þess
gladdi það hann, að föður hans
leizt vel á steininn, og án þess
að skýra samhengið, sem honurn
fannst svo eðlilegt, sagði hann:
— Mig langaði að gefa mönnnu
það bezta, sem ég þekkti.
Faðirinn virtist hafa sofnað.
En enda þótt hann lægi graf-
kyrr með lokuð augu, náðu orð
sonarins eyrum hans og hann
svaraði:
— Það langaði mig líka, son-
ur rninn, en við mennirnir erum
svo lengi að læra og þetta dular-
fulla líf stjórnar okkur á svo
mismunandi hátt.
Sonurinn fann viðkvæma
snertingu föðurhandarinnar á
vanga sínum. Hann leit á hönd-
ina. En hvað fingurnir voru
magrir og blóðlausir, eins og
visnir. En röddin, rödd föður
hans, í henni var sterkur og
bjartur hreimur, þrátt fyrir hæs-
ina. Hvað skyldi hann hafa átt
við með þessum síðustu orðum?
Ungi maðurinn spurði hógvær-
lega:
— Voruð þið mamma vinir?
Faðirinn reis upp til hálfs,
eins og hann ætlaði að fara að
gefa ítarlega skýringu, en féll
svo strax niður aftur. Kraftarn-
ir voru of veikir til að þola sam-
anhangandi samtal, hann fékk
hóstahviður og átti erfitt um
andardráttinn.
—- Við skrifuðumst á, sagði
hann dálítið snöggt.
— Þá hafið þið verið vinir?
— Það voru bara sendibréf.
— Um hvað skrifuðuð þið?
— Ég fékk mörg bréf um þig.
— Bað hún þig um að koma?
— Hún skrifaði, að augu þín
væru eins og ljóð.
— Það var skrítið.
— Kannske var það af því að
hún elskaði ljóð.
Svo leit út sem ungi maður-
inn hefði glevmt því, sem hann
ætlaði að segja. Minning frá
liðnum árum gerði liann þögul-
an. Frá æskuárunum minntist
hann hins kærleiksríka augna-
ráðs móður sinnar, þegar hann
átti að fara að sofa, og rcidd
hennar, er hún fór með versin,
hljómaði ennþá fyrir eyrum
hans. Hann hafði naumast skil-
ið þau eða lært, en þó höfðu
þau haft svo rnikla þýðingn fyr-
ir hann. Honum var ekki Ijóst
á hvern hátt. Ef til vill hafði
gerzt eitthvað svipað og þegar
hann skreið á fjórum fótum
undir barði, til þess að ná í
fiðrildi. Ilmandi stráin höfðu
kitlað hann í framan, á rneðan
hann einbeitti sér að því að
veiða skrautfiðrildið. Og jafnvel