Eimreiðin - 01.01.1968, Qupperneq 56

46
EIMREIÐIN
— Draumaland . . . ? Sonurinn
skildi ekki við hvað faðir hans
átti.
— Já. Mennirnir setja stund-
um á sig grímu til þess að forð-
ast alvöruna. I>að er svo sárs-
aukafullt að hugsa. Það er langt-
um hægara að gera ljóðið að
þægilegum áfanga í efniskenndri
veröld.
Sonurinn skildi ekki, hvað
faðir hans var að fara. En eitt-
hvað var það, sem bakaði hon-
um sársauka. Minningin um
móður hans var svo fögur, að
hann þoldi ekki minnsta blett
á henni. Og var ekki óviðeig-
andi broddur í þessum orðum?
Þegar öllu var á botninn hvolft
hafði hann meiri þörf fyrir
liana, sem lifði í hjarta hans,
en þennan ókunna föður, sem
alltaf hafði verið í fjarlægð. Nú
fannst honum gagnslaust að fá
að vita meira um sambúð for-
eldranna. Samt sem áður hraut
af vörum hans spurning, sem
hann vænti ekki að fá svar við,
það var eins og hann yrði grip-
inn óstjórnlegri löngun til að
sparka í ruslahrúgu.
— Varstu slærnur við mömrnu?
— Nei, nei, þú misskilur mig,
stamaði faðirinn og vöðvar hans
stríkkuðu af ákafa. Hann hafði
búið sig undir að vera ærlegur
og opinskár og vonaði, að jrað
myndi heppnazt, en nú kom
það, sem ætíð hafði gert honum
lífið óbærilegt: Skortur á getu
til að tjá sig, svo að hann yrði
skilinn. Hann tók alltaf skakkt
á málunum. Og enn, á síðustu
stundu, gat hann ekki losað sig
úr viðjum slíkra hugsana. Hann
varð að reyna að finna hin réttu
orð, varð að reyna að tala frjálst,
til þess að þessir samfundir yrðu
ekki þýðingarlausir.
— Þú misskilur mig, hélt
hann áfrarn ... Ég elskaði móð-
ur þína, hún elskaði ijóð, en —
en . . .
— En livað? skaut sonurinn
inn í og röddin var kuldaleg.
Þetta hafði óþægileg álnif á
sjúka manninn, en orkaði þó
ekki truflandi á hann. Alla sína
ævi hafði athygli hans beinzt að
einum punkti, sterkar nú en
nokkru sinni áður.
— Lestu aldrei bækur? Hef-
urðu aldrei horft á stálharðan
svip stjórnmálamannsins, sem
sefjar fólkið gegn vilja þess?
Hefurðu aldrei kynnzt fólki,
sem notar bækur eins og svefn-
lyf? Eins og í leiðslu sækja allir
að takmarki, sem ekkert tak-
mark er. Og það er hrópað á
skáldið: Varpið birtu inn í
auðnina í sálum okkar! Sýnið
okkur einhvern guð, sem við
kynnumst, svo að við gerurn okk-
ur ekki hlægilega með því að
fara að gráta. Og stjórnmála-
maðurinn hrópar á skáldið og
segir: Þú mátt ekki eyðileggja