Eimreiðin - 01.01.1971, Side 61

57
GJÖF HANDA ALÞÝÐUMANNI
var honum einmitt farið að þykj a
vænt um litla hópinn sinn, og
næsta mánudag var von á nýjum
hóp og þá varð hann að hefja verk
sitt frá byrjun á nýjan leik.
Hann settist á sinn venjulega
stað við matborðið, en við enda
þess skipaði hann forsæti í hópnum
sínum. Hann virtist eitthvað utan
við sig og svaraði þrálátum spurn-
ingum ungfrú Midge með óljósum
eins atkvæðis orðum. Allt í einu
varð honum litið á matseðilinn og
hann flýtti sér að flytja hann til
næsta manns. Sjálfur kunni hann
hann utanbókar.
í sömu andránni kom dyravörð-
urinn inn, húfulaus með græna
svuntu og berandi símskeyti á
silfurbakka. Hann gekk rakleitt til
leiðsögumannsins. Andlit Van Loss
var uppmáluð undrun. Hann lyfti
skeytinu varfærnislega og skoðaði
það í krók og kring. Allra augu
einblíndu á hann. Menn veittu því
athygli að hönd hans titraði örlítið
og að hann var bersýnilega hrædd-
ur við að opna skeytið.
„Ég vona“ mælti frú Pettigren
og var órótt, „að þetta séu engar
slæmar fréttir."
„Það vona ég innilega", svaraði
Van Loss. Eftir dálítið hik opnaði
liann skeytið, breiddi það vand-
lega út fyrir framan sig og las inni-
haldið. Gleðibros færðist smásaman
yfir ásjónu hans.
„Þetta eru góð tíðindi", sagði
hann og veifaði bréfinu í hring-
prýddri,holdugri hendi sér. „Vin-
ir mínir, ég á afmæli í dag. Ég var
búin að gleyma því, en konan
mín“. — Hann kyssti skeytið ákaf-
lega og leit á áheyrendur sína —
„konan mín, hún gleymir því ekki
og hún sendir mér heillaóskir."
Áheyrendur hans komust ber-
sýnilega við af þessu tákni um
kvenlega tryggð. „Ó hr. Van Loss,“
sagði frú Pennefather, sem sat við
hinn enda borðsins, „við verðum
endilega að gefa yður afmælisgjöf.
Þér hafið verið svo yndislega góður
og hjálpsamur.“
Van Loss hristi höfuðið ákaflega
og veifaði höndunum af mikilli
ákefð eins og hann væri að banda
frá sér ósýnilegum þyrnum. „Nei,
nei“ sagði hann, „það er ekki hægt.
Það er starf mitt að gæta gesta
minna, og gjöfum get ég ekki veitt
móttöku."
Frú Craneswater, sem gortaði af
því að vera hagsýn, kom nú til að-
stoðar. „En hr. Van Loss, þetta er
alveg sérstakt tileíni, þetta er af-
mæli. Þér farið ekki að neita okk-
ur um að taka á móti smágjöf. Ég
veit að okkur langar öll til þess.
Eða er ekki svo“, bætti hún við og
leit á alla viðstadda. Það var ein-
róma samþykkt.
Van Loss virtist verða glaður en
þó undrandi. „Vinir rnínir" sagði
liann. „Ég er mjög hrærður. Slíkri
góðvild, slíkum höfðingsskap er
ekki hægt að hafna. En ekki mér
til handa eins og þið skiljið. En fyr-
ir hönd konu minnar gæti ég tek-
ið á móti smágjöf. Hana hefir
ávallt langað til að eignast spegil,
á skápinn sinn, það er útskorinn
skápur. Slíkan spegil hefir hana
ávallt langað til að eignast“.