Eimreiðin - 01.01.1971, Blaðsíða 55

ASKAN
51
son sinn og unnustu hans út með
viðleguútbúnað og sendi þau til
fjalla. Vildi hann eigi ofurselja
ástvini sína ofsækjendum þeirra,
því að liann var maður fullur
fyrirgefningar og hann sá ekki
rétt þeirra sem með réttlætið
höndluðu. En er leiðtoginn og
menn hans urðu þess vísari lwað
hann hafði gjört, var lieift
þeirra taumlaus og þeir lögðu
eld í akra hans og hlöðu, því að
hann hafði syndgað. En við eyði-
legginguna fylltist bóndinn vit-
stola hatri og rann á hann slíkt
æði og tryllingur að liann greip
til heykvíslar sinnar og vildi
freista þess að verja eignir sínar
og heimili. Lagði hann þar tvo
menn í gegn með heykvíslinni
svo að þeir hlutu bana af og
veitti öðrum mikil sár. Var hann
þá ofurliði borinn og drepinn á
staðnum og er húsfreyjan reyndi
að meina verknaðinn, mis-
þyrmdu þeir henni hrottalega í
grimmd sinni. I fyrstu, er geðs-
hræringu þeirra lægði, fylltust
mennirnir eftirsjá af glapræðis-
vígi þessu, en fyrir milligöngu
æðstaboðarans varð þeim síðar
ljóst að þeir höfðu ekkert rangt
gjört, en aðeins fylgt hinu ritaða
boðorði, svo sem skylda jjeirra
bauð. Hvarf þá hver til síns
heima.
Eftir atburð þennan rnögn-
uðust upp illdeilur milli ým-
issa skyldmenna bóndafjölskyld-
unnar og ránsmanna og rógbar
þar hver annan sem mátti. Sonur
bóndans, sem fór huldu höfði,
gerðist nú stigamaður og rændi
nauðsynjum sínum öllum og
skar annarra manna fé. Kenndu
hatursmenn hvorir öðrum spell-
virki þau og sú ráðvendni, sem
áður var Jteim rótgróin, vék fyr-
ir vélráðum, logandi afbrýði og
öfundsýki. Og er ógæfan færð-
ist yfir landið, óx miskunnar-
leysi þeirra sem reyndu að berja
niður glæpi mannanna og víg-
frek sverð þeirra hlóðu kesti veg-
inna syndara. Ungir og gamlir
afbrotamenn rotnuðu, án um-
hirðu og bjargar, í niðurgröfn-
um dýflissum stjórnnvaldanna.
Og börn þeirra voru fótuin troð-
in og eiginkonur þeirra svívirtar
og myrtar, því að frá þeim gat
ekkert gott komið og enginn
vildi liðsinna þeim. Og alda tor-
tímingarinnar reis stöðugt hærra.
Og allt þetta sá vitringurinn
á fjallinu og sál hans fylltist af
beizkri sorg, því að hann fann að
þetta hafði hann gjört. Og í sorg
sinni reif hann klæði sín, því að
fyrir eitt epli hafði hann selt
heiminn sem hann svo elskaði.
Og er angist hans linaðist, skildi
hann að í boðorðinu sjálfu
leyndist hið illa, því að sérlivert
brot kallaði á annað hefndar-
brot mannanna í kjölfar sitt. Og
augu hans fylltust af tárum yfir
einfeldni sjálfs sín og hann fann