Eimreiðin - 01.01.1971, Blaðsíða 43

ÍSLANDS HRAFNISTUMENN
angri en sigla án frekari tafar
nreð meistara sinn til hafnar og
færa hann í hendur þar til lærð-
um mönnurn.
Eins og alþjóð má kunnugt
vera, er mönnum ekki sérlega
gefið um að tefla lífi sínu í stór-
felldan voða, svona að ástæðu-
lausu, utan þá hrafnistumönn-
um sjálfum. Því var það að eng-
inn yfirvélameistari fékkst í
landi í stað þess, sem sjúkur lá,
og vegur upphefðar og konungs-
dóms greiddist hinum landlausa
vélamanni. Ekki spillti það held-
ur fyrir, að hann hafði að
minnsta kosti þrívegis séð niður
í vélarúm skips og nreira að segja
eitt sinn verið viðstaddur gang-
ísetningu, þó nú væri langt um
liðið.
Þannig var sem sagt orðið
ástatt um borð: annar vélamað-
ur orðinn yfirvélameistari er
téð veltikolla sigldi frá landi,
einn frægan veðurdag.
Hinn nýi meistari dvaldist
langtímum í ríki sínu á útstím-
inu, við að kanna mátt sinn og
megin.
í lúkarnum sat blókin og beið
þess að ástvinur hans lyki athug-
unum sínum og hyrfi til hans
frarní. Hann sat við borðið,
maulaði hagldabrauð og virti
fyrir sér kokkinn, þar sem liann
lá snorlandi á bekknum and-
spænis. Önnur höndin lá á borð-
brúninni, fjólublá hönd með
39
tveimur kartnöglum og þremur
sorgarröndum digrum. Honum
fannst að kokkshönd hlyti að
vera öðruvísi en annarra rnanna
hendur, og hann horfði á sínar
eigin, en sleppti öllum saman-
burði, af ókunnum ástæðum.
Hann beit bara í hagldabrauðið,
hagræddi sér á bekknum og beið
vinar síns óþreyjufullur. Hann
ætlaði að spurja hann hvert álit
Iiann hefði á æskilegum mun
kokkshanda og annarra manna
handa.
Svo kom vinurinn, sem orðinn
var yfirvélameistari, og blókin
ávarpaði hann með óþreyjufullu
og langdregnu — jæja —.
Þá varð þögn.
Nýorðinn yfirvélameistari
horfði upp í þilfarið og leitaði
að fantinum sínum, sem hékk
með öðrum föntum þar niður
úr. Þeir höfðu eins lita fanta
vinirnir, ómerkta, því það sak-
aði ekkert þótt þeir rugluðust
þeirra á milli.
Loks fann yfirvélanreistari
sinn eiginlegn fant settist frarn-
arlega á bekkinn, án þess að fá
sér kaffi, en dró þess í stað gul-
leitan borða upp úr vasa sínum
og vafði utan um haldið á fant-
inum. Blókin virti hann fyrir
sér, svolítið undrandi og sljór.
Svo sagði hann:
Jæja?
Jæja hvað? hváði yfirvéla-
meistarinn skringilega.