Eimreiðin - 01.01.1971, Blaðsíða 67

SÆLIR ERU ÞEIR . . .
63
meir. Væri eitthvað lasinn og ætl-
aði að hvíla sig og breyta eitthvað
til.
Þá var það, að hann fór að tapa
Elínu. Elín Erla, fallegt nafn. Hún
hafði fjarlægzt hann smátt og
smátt, liðið burt frá honum með
árunum. Þau hættu alveg að tala
um giftinguna. Það varð eins og
þegjandi samkomulag, að minnast
ekki á þá liluti. Og hvað svo? Bréf-
ið lá þarna á borðinu. Bréfið frá
henni. Nú var hún frú Elín Erla.
Það hafði legið þarna í margar vik-
ur, marga mánuði. Hann mundi
það ekki lengur. Kannski nokkur
ár?
Hann hafði 'ekki hreyft það, síð-
an hann opnaði það og las. Það
varð bara að liggja þarna, til að
minna hann á að þessu væri lokið.
Og nú varð sopinn dálítið stærri
en áður.
Nei, fjandinn. Faravarlega, taut-
aði hann innra með sér, meðan
hann barðist við að kyngja. Svo
gretti hann sig liroðalega og hroll-
ur fór um hann allan.
Nei, ekki meira strax. Hann
varð að passa sig.
Elín Erla.
Þetta helvítis dót, sem hafði
eyðilagt allt fyrir þeim. Einhverjir
fjandans ættingjar. Kjaftasögur.
Jæja, þetta gerði ekkert til.
Hann skyldi bara sýna þessu
pakki, að hann væri maður.
En hvar voru svörin við öllu því,
sem hann hafði mátt heyra og þola
um dagana? Og öllu jtví, sem hann
hafði ekki fengið að heyra, en vissi
að sagt hafði verið?
Nú fann hann allt í einu til þess
nagandi sársauka og kvíðatilfinn-
ingar, sem alltaf liafði ásótt hann
þessi síðustu ár.
Þessi lamandi svarta þoka, sem
lagðist yfir vitundarlífið og skyggði
á allt, afskræmdi allt og kreisti
hjartað ísköldum kvalakrumlum.
Flaskan.
Ennþá einn sopi, stór, og glasið
var tómt.
Hann hallaði sér aftur mak-
indal'ega að veggnum og beið eftir
áhrifunum, meiri áhrifum, meiri
slökun.
Hann fann hvernig sjónarsviðið
breyttist smám saman. Útlit hlut-
anna tók á sig aðra mynd. Birtan
varð öðruvísi og flekkirnir á
óhreinum veggnum á móti fóru að
taka á sig ákveðnari myndir.
Hann lrellti ekki aftur í glasið.
Beið rólegur. Slatti eftir ennþá.
Svarið? Já svarið. Hann vissi nú
hvert það var.
Peningar!
Aðeins peningar og þá skyldi
hann svo sannarl'ega fá. Nóg. Fúlg-
ur, hauga, já fjöll af peningum.
Honum létti snögglega við þessa
hugsun, jjessa stórkostlegu fram-
tíðarsýn og nú fann hann vellíðan-
ina svífa að sér, eins og heilladís,
sem aldrei sézt, en aðeins verður
skynjuð.
Hann hagræddi koddanum,
sparkaði af sér skógörmunum og
hallaði sér útaf. Þannig lá liann
stundarkorn, reis svo upp við dogg
og hellti einum sopa í glasið, bar
það upp í birtuna og rýndi gegn-
um dökkgulan vökvan, eitthvað út