Eimreiðin - 01.01.1971, Qupperneq 30

26
EIMREIÐIN
Gerð var áætlun um reksturskostnað, og var þar reiknað með 30
manna starfsliði. Það varð raunar milli 40 og 50 í fyrstu, en hefur síðan
vaxið með stofnuninni, og er nú milli 80 og 90.
Enn var gerð áætlun um væntanlegar tekjur sjónvarpsins, og kom
þar á daginn, það sem útvarpsstjóri og formaður útvarpsráðs höfðu
bent á í fyrstu áætlun sinni 1961, að óhjákvæmilegt reyndist að fá að-
flutningsgjöld af sjónvarpstækjum til þess að endar næðust saman.
Loks var í sjónvarpsskýrslunni fjallað um skipulagsmál og gerð til-
laga um þá verkaskiptingu, sem síðan liefur verið innan Ríkisútvarps-
ins. Að lokum var fjallað um skólasjónvarp og ýmsar hliðar á væntan-
legri dagskrá.
Nú víkur sögunni aftur til sjónvarps varnarliðsins á Keflavíkurflug-
velli. Það var nú orðið að miklu deilumáli meðal landsmanna, en sjón-
varpsviðtæki, sem náðu sendingum stöðvarinnar, skiptu þúsundum.
Af liálfu þeirra, sem börðust gegn ameríska sjónvarpinu, bar hæst
svokallað ávarp sextíumenninga, sem fram kom í marz 1964, um það
bil sem sjónvarpsnefndin var að ljúka störfum. Það var áskorun til
alþingis um að takmarka útsendingar varnarliðsstöðvarinnar þegar við
flugvöllinn sjálfan, og voru færðar fram ýmsar ástæður þ'eirri kröfu
til styrktar.
Fylgismenn ameríska sjónvarpsins létu ekki á sér standa. Þeir tóku
að safna undirskriftum um liið gagnstæða, að engar hömlur yrðu settar
á frelsi manna til að horfa á hvaða sjónvarp, sem þeim þóknaðist. Var
áskorun þessi send alþingi með 14.680 undirskriftum.
í deilum manna á rneðal, á málfundum og í blöðum bar annars vegar
mest á röksemdum um að ameríska sjónvarpið skapaði hættu fyrir
menningu þjóðarinnar, sérstaklega með því að hafa áhrif á börnin.
Hins vegar var teflt fram röksemdinni um frelsi einstaklinganna til að
horfa á hvaða sjónvarp, sem þeir vildu, án afskipta yfirvalda.
Öllu alvarlegra var, að mál þetta varð stórpólitískt í eðli sínu og náði
þannig langt út fyrir ramma sjónvarpsins. Að þessu sinni var rnegin-
hluti hreyfingarinnar gegn ameríska sjónvarpinu innan þeirra stjórn-
málaflokka, sem yfirleitt höfðu fylgt að málurn þátttöku fslands i
Atlantshafsbandalaginu og dvöl varnarliðsins í landinu. Það kom á dag-
inn, að þjóðerniskennd var engu minni í röðum þessara flokka en
andstæðinga þeirra, og stuðningslið ríkjandi utanríkisstefnu klofnaði
nú frá óbreyttum liðsmönnum fram í forustulið. Fyrir mörgum var ekki
um að ræða frelsið til að horfa á sjónvarp, heldur frelsið til að reka sjón-
varpsstarfsemi á íslenzku landi.
Þetta mál varð að miklum þætti í sögu sjónvarps á íslandi, hvort
sem mönnum líkar betur eða verr. Að vísu leiddi Ríkisútvarpið, þar
með talin sjónvarpsneíndin, það lijá sér og vann að undirbúningi is-