Eimreiðin - 01.01.1971, Blaðsíða 58

54
EIMREIÐIN
hungrið svarf að fólkinu og það
gat eigi meir borið ok sitt, varð
sumt magnþrota og bjargarlaust
og fyrirfórst, en sumt braust um
í æði þjáninganna og hóf upp
heróp og vopnaglym og tróð
undir fótum sér kúgara sína. Og
löndin nötruðu af neyðarkvein-
um og andrúmsloftið var beizkt
af blóðgufu, þungt af skelfingu
og ógnun. Og mennirnir eitruðu
umbverfi sitt og náttúran varð
menguð af dauða og fári.
Og er endalok þeirra nálguð-
ust, gengu sumir menn til fjalls-
ins og báðu við rætur þess. „Ó,
miskunna þú oss, lát þú oss eigi
glatast, almáttugi verndari. Lát
oss í té reglur sem bjarga munu
oss frá eilífri glötun“. Og lengi
biðu þeir við rætur fjallsins, á
bæn biðu þeir við rætur fjalls-
ins. En þeir fengu ekkert svar. . .
Á þennan hátt endaði lesrnál
kversins hálfgildis í lausu lofti
inni í því miðju. Sagnfræðingur-
inn andvarpaði þunglega. Hvers
vegna var hann að eyða tíman-
um í slíka vitleysu? Hann hryllti
sér og bölvaði, — andstyggðar
kuldinn sótti æ fastar að honum.
Brátt tæki að grána að morgni,
og eldurinn í arninum var ekki
lengur nema glóðin ein. Og elds-
neyti ekkert til, nema þá allar
þessar ótöldu mannkynssögu-
bækur. Að ógleymdum þessum
ómerkingspésa, sem á óskiljan-
legan hátt hafði slæðzt inn í
bókasafn, sem einungis var ætl-
að sögu mannkyns. Hann laut
áfram í stólnum og fleygði kver-
inu á glæðurnar. Sögupersónur
sem hrjáðust af svo makalausri
vanvizku, verðskulduðu sannar-
lega að brenna til ösku.
Og logarnir læstu sig um
þunnar eldfimar síðurnar, sem í
nokkur augnablik engdust líkt
og í kvöl, en hjöðnuðu síðan
saman í krumplaðar öskuagnir
sem hitastraumurinn lyfti upp
úr eldstæðinu, upp skorsteininn,
og út í napurt næturloftið. Og
undarlega hvíslandi vindurinn
greip öskuna í faðm sér og bar
hana hátt inn yfir auðnir brunn-
inna heimsvelda, út yfir rústir
mannlegra afreka. Og þar féll
askan úr kverinu til jarðar, ofan
á ösku mannkyns, og munurinn
þar á var enginn.