Eimreiðin - 01.01.1971, Side 50

46
EIMREIÐIN
efnum. Þeir fáu sem höfðu séð
liann ásýndar, er þeir áttu leið
um fjallið, sögðu hann góðlegan
mann með vingjarnlegt hvítt
skegg. Alla tíð sat hann á syll-
unni fyrir framan skútann og
horfði angurværum augum yfir
dalinn, sem sólin hafði tekið ást-
fóstri við. Hann sá snyrtilegar
vínekrur, þar sem þungir höfgir
vínberjaklasarnir drupu höfði í
forsælunni. Auglit hans leit yfir
kornakrana sem bylgjuðust í
vestangolunni, og hann vissi að
öxin voru væn og þrýstileg. Ald-
in fíkjutrjánna og döðlupálm-
anna voru gnóg og safarík, og
ávextir epla og appelsínutrjánna
ríkulegir af fjölda jafnt sem sæt-
leika. Að eyrum hans bar blær-
inn raddir dýranna neðan af víð-
áttumiklum sléttunum, þar sem
hirðarnir ráku nautgripina til
beitar á safamestu reitina, og í
sefgresið sem óx við tjarnir og
vötn. Og neðan frá hæðunum
bergmálaði jarm geitanna og
sauðkindanna sem kenndu kið-
um sínum að Jrekkja lystisemdir
frelsisins, en frá tjöldum farand-
sölumannanna hljóð úlfaldans.
Fuglar himinsins sungu tilver-
unni fagnaðaróð og eins og hún
voru raddir Jæirra hreinar og
gleðiþrungnar. Að vitum hans
barst mjúk angan skrautblóm-
anna, sem spegluðu sig í upp-
sprettulindum hæðanna, og
þungur ilmur skógarins sem
klæddi hlíðar fjallanna. í öllum
ám og straumum var mergð fiskj-
ar og landið flaut í rnjólk og hun-
angi
Allt þetta skynjaði einbúinn
vitri, og er vindurinn strauk sítt
skegg hans blíðlega, andvarpaði
liann, og kyrrð friðarins fyllti
huga hans. Og fólkið var frítt
og iðjusamt, og gjörði ekkert
mein sín á milli. Og Jrar eð fólk-
ið skildi hvort annað, voru engin
lög í landinu, vegna þess að
aldrei hafði ranglæti verið haft
um hönd. Þannig var að allir
fóru með friði. Feður barnanna
lögðu kapp sitt allt í að yrkja
jörðina, og geislar himinsins
breyttu svitadropunum á breið-
um bökum þeirra í fegurstu perl-
ur jarðarinnar. Hlátur Jreirra var
skær og einlægur, og þeir léku í
gamni meðan Jaeir bundu korn-
bindin á ökrunum. Á kvöldin
drukku þeir sæt vín og sögðu
sögur af veiðiferðum, og líf
þeirra var gott. Konurnar voru
heilbrigðar og hreinar og sögðu
aldrei illt orð. Af höndum inntu
J:>ær margvísleg verk, en líf þeirra
var indælt, þar eð varir þeirra
báru ætíð bros. í deigtrogum sín-
um hnoðuðu þær hveitideig og
bættu í það möndlum og þurrk-
uðum vínberjum, og bökuðu úr
því ilmandi brauð. Þær þrifu
og verkuðu skinn til heima-
notkunar, og þær spunnu dúka
úr geitahárum og ull. í þeirra