Eimreiðin - 01.01.1971, Blaðsíða 28

24
EIMREIÐIN
andi stækkun Keflavíkurstöðvarinnar. Þegar hann hafði fengið svör við
spurningu sinni, réðist liann á ríkisstjórnina fyrir að veita erlendum
aðila einokunaraðstöðu til sjónvarps í landinu, og hófust þar með mik-
il deilumál, svo að varla voru önnur meiri með þjóðinni næstu fimm
árin.
Snemma á árinu 1962 var lagt fram á alþingi frumvarp um að endur-
nýja enn til fjögurra ára heimildina til að verja tekjum viðtækjasölunn-
ar til annarra þarfa. Flutti nú sami þingmaður aftur breytingatillögu,
sem hljóðaði svo: „Hagnaður Viðtækjaverzlunar rikisins af innflutn-
ingi sjónvarpstækja skal renna til Ríkisútvarpsins til undirbúnings og
rekstrar sjónvarps.“
Nú þurfti ekki að segja EF sjónvarpstæki verða flutt inn. Þau
streymdu inn í landið um þessar mundir.
Viðbrögð alþingis urðu nú önnur en 1957. Við atkvæðagreiðslu var
viðhaft nafnakall, og var tillagan samþykkt með 18 atkvæðum gegn 12.
Varð nokkur úlfaþytur út af þeim leikslokum, enda klofnaði sjálf ríkis-
stjórnin í þrjá hluta í málinu.
Vegna tillögu þessarar safnaðist íslenzku sjónvarpi nokkuð fé næstu
árin, en ekki nægði það til framkvæmda. Meginþýðing tillögunnar var
hins vegar að sýna breytt viðhorf alþingismanna frá 1957, en um leið
liina hörðu andstöðu, sem sjónvarpið átti við að etja.
Vorið 1963 hélt Gylfi Þ. Gislason menntamálaráðherra marga fundi
til þess að reyna að finna sjónvarpsmálinu þá stefnu, er þokað gæti því
fram. Á þessum fundum voru ráðuneytisstjóri, Birgir Thorlacius, útvarps
stjóri og formaður útvarpsráðs og fulltrúar Sjálfstæðisflokksins í út-
varpsráði, þeir Sigurður Bjarnason og Þorvaldur Garðar Kristjánsson.
Voru rædd mörg mismunandi drög að hugsanlegum lögum um íslenzkt
sjónvarp, hugmyndir um tilrauna- eða skólasjónvarp og margar fleiri
tillögur. Ekki báru þessi fundahöld árangur, og strandaði málið aðal-
lega á þeirri hugmynd að byrja með sjónvarp fyrir Reykjavik eina, sem
þótti ekki aðgengilegt, eða þá að talið var vonlaust að fá tolltekjur af
innfluttum sjónvarpstækjum.
Gunnlaugur Briem, póst- ag símamálastjóri, var nú beðinn að gera
nýja áætlun um hugsanlega dreifingu sjónvarpsefnis um landið. Þegar
hér var komið sögu, hafði Landssími íslands komið upp þráðlausu
simasambandi milli nokkurra staða á landinu, þar á meðal milli höfuð-
borgarinnar og Norðurlands. Þar eð’sjónvarpssending er um margt ná-
skyld þráðlausum síma, kom þessi reynsla að góðum notum við áætlana-
gerð fyrir sjónvarpskerfi. Rétt þótti að nota sömu staði á fjöllum
uppi fyrir hvorttveggja, til dæmis á Skálafelli.
Briem taldi nú, að unnt væri að senda sjónvarpsdagskrá beint frá
Skálafelli til Norðurlands. Erlendir verkfræðingar liöfðu ávallt hrist