Eimreiðin - 01.01.1971, Qupperneq 62

58
EIMREIÐIN
„Það er einn svoleiðis spegill í
þorpsbúðinni," flýtti hr. Cort-
wright sér að segja. „Hann stóð ein-
mitt í miðjum glugganum í niorg-
un og hann er fallega útskorinn."
„Hvað kostar hann?“, spurði
gamla frú Smoodge hásri hvíslandi
rödd. „Tuttugu og fimm dollara.
Það er einn dollari og tuttugu og
fimm cent á mann. Ef við förum
jrangað núna strax eftir matinn,
Jjá getum við náð í hann áður en
búið er að loka búðinni. Það er
ekki víst að við liöfum tíma til Jress
að eiga við það í fyrramálið.“
Og Jrannig atvikaðist J)að að
klukkan átta var útskorni spegill-
inn tekinn úr glugganum á litlu
búðinni og fluttur í skrúðgöngu
upp í veitingahúsið. Þar var hann
afhentur lierra Van Loss og frú
Cranswater flutti ræðu, en að henni
lokinni var svo drukkin flaska af
uppáhaldsvíni leiðsögumannsins
og að sjálfsögðu skálað fyrir lion-
um.
Van Loss var miður sín af hrifn-
ingu. Hann þerraði björtu litlu
augun sín með silkivasaklút, og
tjáði fólkinu þakkir sínar af mikilli
mælsku. Aldrei hefði liann kynnst
öðrum eins hóp, nei aldrei á tutt-
ugu og fimm ára starfsferli sínum
sem leiðsögumaður. Jafn töfrandi
konurn. — Skemmtilegar og fagrar
— og karlmennirnir göfugir —
skjótir upp á lagið, skemmtilegir.
Og svo þessi dásamlegi spegill
handa konu hans .. . þessi eini
hlutur sem hún hafði þráð í tutt-
ugu ár. Hann gat ekki fundið við-
eigandi orð til að Jrakka J^eim.
Hann gat aðeins skálað við þau í
þessu dásamlega víni og óskað Jreim
góðrar heimferðar í fyrramálið.
Öllum kom saman um að Jretta
liefði verið yndislegt kvöld og þeg-
ar menn gengu til hvílu voru þeir
sannfærðir um að Jieir hefðu sýnt
góðvild réttum manni á réttum
stað.
Klukkan hálfníu næsta morgun
safnaðist fólkið saman á litlu járn-
brautarstöðinni. Hin frjálsa ójrving
aða framkoma síðustu viku virtist
farin að Jrverra, og eitthvað leið-
inlegt og stíft komið í staðinn. Van
Loss einn var hinn sami og áður.
Hann brosti og gerði að gamni
sínu, lijálpaði mönnum við farang-
urinn og þegar hann loks kvaddi
fólkið að skilnaði hneigði liann sig
djúpt og hofmannlega.
Hann stóð einn eftir á stöðvar-
stéttinni, veifaði höndunum, og
búlduleitt andlitið brosti alveg út
að eyrum, Jjangað til síðasti vasa-
klúturinn hvarf í fjarska. Þá snéri
hann sér snarlega við og labbaði á
stað niður þorpsgötuna í átt til
Grandhótelsins. Á morgun var von
á næsta hóp, en Jsennan dag átti
liann sjálfur.
Fyrir utan litlu útskurðarbúð-
ina nam liann staðar og leit á
grammófóna og annað dót í glugg-
anum. Gegnum gluggann sá hann
kaupkonuna þar sem liún var að
gljáfægja útskorna spegilinn. Hann
brosti ánægjulega og gekk inn í
búðina.
„Góðan daginn frú mín góð,“
sagði hann. „Hann er Jrá kominn
aftur.“