Ægir - 01.02.1945, Qupperneq 7

Æ G I R
29
meðtöldu, samanlagt aðeins 1,2% af heild-
araflanum, ýsa 1.7% og karfi 1.5%.
Ef þorskveiðarnar eru aftur á móti
teknar sér, breytast þessi hlutföll að sjálf-
Sögðu allmikið. Nemur þá hluti þorsksins
um 71% og ufsans um 18%. Flatfiskarnir
eru þá 2.1% af aflanum, ýsan 3.1%, karfi
‘A8% og steinbítur 2.4%. A.ðrar tegundir
eru með enn minni hluta. Eins og taflan
sýnir eru rúmlega 3000 smál. ósundurliðað
og er það af afla togara. Mun hér aðallega
vera um að ræða keilu, löngu, skötu og
steinbít, en gætir að sjálfsögðu mjög lítils
i heildaraflanum.
Aflinn hefur verið allmisjafn eftir árs-
tíðum, svo sem mánaðátölurnar sýna, og
er svo að jafnaði.
Að sjálfsögðu gætir hér mest síldarinn-
ur, þar sem síldaraflinn kemur á svo
skamman tíma, eða aðeins þrjá mánuði
uin sumarið. Á því tímabili koma á land
um 54% af öllu aflamagninu og í ágúst
einum saman nær 30%, en af síldinni
l<oniu í land í þeim mánuði yfir 60%.
Vetrarvertíðarmánuðina, marz og apríl,
komu á land i hvorum þeirra um 11% af
lieildaraflanum.
Sé síldin undanskilin, breytist þessi
mynd verulega með því að þá færist
þungamiðjan fram á vetrarvertíðina, þegar
þorskveiðarnar eru mestar. Verður þá
marz hæstur með 18.6% og apríl næstur
með 17.9%. Á þvi tímabili, er vertíðin
stendur sem hæst, frá febrúar til maí,
komu á land um 57% af heildaraflanum á
þorskveiðunum. Um vorið og' sumarið fór
aflamagnið minnkandi, svo að í október
komu aðeins 3,7% af heildaraflanum á
land, en fór síðan aftur hækkandi, unz það
varð 5,3% í desember.
Nokkuð er það misjafnt, hvenær hinar
einstöku fisktegundir, sem veiddar eru á
þorskveiðunum, aflast mest. Þorskurinn
veiðist að sjálfsögðu mest á vetrarvertíð-
inni svo sem glöggt kemur fram í tölunum
kér að ofan.
Ufsinn, sem nær eingöngu er í togara-
aflanum, veiddist inest og jafnast um
sumarið og' seinni hluta ársins fram undir
áramót. Til maíloka komu um 27 % af ufs-
anum á land og var rúmlega helmingur
þess í marzmánuði einum. Á tímabilinu
júní—deseinber komu aftur 73% af ufs-
anum á land, og var mánaðaraflinn nokk-
uð jafn allan tímann. Þó var nóvember
liæsti mánuður ársins, með um 14% af
ufsaaflanum yfir árið.
Aðalveiðitíini flatfiskanna var, eins og
áður, sumarið og haustið, einkum eftir
að landhelgin var opnuð fyrir dragnóta-
veiðum, en það er frá 1. júní ár hvert.
Komu í júnímánuði einuin 20,5% af flat-
fiskinum á land, en á tímabilinu júní—
ágúst um 47%. Um helmingur flatfisk-
anna var skarkoli, en næst kom heilag-
fiski með um 20%.
Karfi veiddist um svipað leyti og ufsinn,
mest um sumarið og haustið, og er hann
einnig nær eingöngu veiddur af togurun-
um fyrir Norðvesturlandinu. Því var það,
að karfaaflinn í marz var mjög lítill, en
ufsaflinn aftur með mesta móti, en þá afl-
aðist ufsinn fyrir Suðurlandi, á Selvogs-
banka.
Steinbítur veiddisl mest um vorið og
sumarið og aðallega fyrir Vestfjörðum.
Sama máli gegnir um ýsuna, að hún veidd-
ist aðallega um vorið og fram á sumarið,
en þó einnig' allmikið i febrúar.
Hagnýting og verkun aflans var með
svipuðum hætti og áður. Þó urðu nokkrar
breytingar innbyrðis milli verkunarað-
ferða. (Sbr. töflu II).
Meginhluti aflans á þorskveiðunum var
fluttur út ísvarinn, eða um 74%, og er það
lieldur minna en árið áður, þegar 77.5%
var flutt út ísvarið.
Aftur á móti fór alhnikið meira af fiski
til frystingar en áður. Nam það um 23%
af aflanum á móti tæplega 16% árið áður
og rúmlega 12% árið 1942.
Annarra verkunaraðferða gætti ekki svo
neinu næmi. Um fisk þann, sem farið hef-
ur til neyzlu, er það að segja, að þar sem
eingöngu hafa náðst skýrslur úr Reykja-
vík, gefur það ekki rétta mynd af öllu