Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1933, Blaðsíða 13

TÐUNN
Vetrarmorgunn.
283
«inni og bros á kinn? Hann vissi vel, liver •það var, en
.hann hafði ekki sagt það neinum. F>að var dóttir hrepp-
stjórans, hún Auður, sem fór suður í haust og kemur
aftur í vor. Og húsið bak við runninn, það var húsið
hennar Auðar í fjarlægum löndum. Einhvern tíma hætt-
,ir Nonni litli að vera lítill drengur fyrir ofan hana
ömmu sína.
Hann situr með illeppinn sinn á prjónunum framan á
hjá henni og þegir um stund. Svo getur hann ekki stilt
sig lengur.
— Ég veit samt um dálítið, segir hann, lét prjónana
siga og horfði á ömmu sína, — ég skal vita um dálítinn
hlut, sem aldrei, aldrei getur dáið.
— Bittinú.
— Aldrei, segir hann.
— Hvað er það, rýjan mín?
— Það segi ég aldrei.
Hann brá bandinu aftur upp á vinstri vísifingur og
tvívafði, tók síðan næstu lykkju. Það gat værið, að hann
glopraði út úr sér hinum og öðrum leyndarmálum, eitt
var hafið yfir líf og dauða, yfir frjálsræði myrkursins
«g umkomuleysi dagsins. Enginn skyldi nokkru sinni
fá að vita það. Leyndarmál kökudisksins góða. —
Fátt veldur öllu meiri vonbrigðum í sál mannsins en
að vakna, einkanlega snemma á morgnana, meðan
aðrir sofa. Fyrst í vökunni verða manni ljósir yfir-
burðir draumanna. Marga nótt dreymdi yngsta son
hjónanna fimmtíu aura, krónu, jafnvel tvær krónur.
Þessu tapaði hann öllu í pví hann vaknaði. Hann ,át
kjötsúpu úr dalli, ásamt feitu kjöti, sem var svo feitt,
að fitulækirnir streymdu niður um greipar hans. Hann
át þykkar jólakökusneiðar af óendanlegum kökudiski, og