Tímarit lögfræðinga - 01.12.1951, Qupperneq 33

Frá hæsiarétti jamíar—júni 1051
247
P samt ánafna væntanlegri ekkju sinni fjórðung síns hluta
af félagsbúi samkvæmt 22. gr. tilsk. 25. sept. 1850 og 20.
gr. laga nr. 42/1949, og að því leyti mátti telja gagnkvæmu
erfðaskrána gilda gagnvart skylduerfingjum P. Samkvæmt
7. gr. sömu laga átti S einnig erfðatilkall til fjórðungs af
búshelmingi manns síns eftir frá dreginn þann fjórðung,
sem hann gat ráðstafað með erfðaskránni. Ef þegar hefði
verið skipt eftir lát P milli óskilgetinna barna hans og
ekkjunnar samkvæmt síðastnefndum lögum, þá 'hefði út-
koman orðið þessi:
Ef hreineign félagsbúsins er kölluð 2a, þá verður bús-
helmingur hvors a. Frá honum dregst fyrst fjórðungur
samkvæmt erfðaskránni frá 1918. Þá verða eftir-^- Ef
4
fjórðungur þessa hluta, erfðahluta S, sem verður-^--, er
16
12a — 3a 9a
enn dreginn frá, þá verða eftir -------- = ---Óskilgetnu
16 16
börnin hefðu þá fengið 9/1(i hluta af búshelmingi P.
En nú lézt S áður en nokkur skipti væru. hafin á félags-
búi þeirra hjóna. Hún fór með búið allt sem sína eign í
trausti til gagnkvæmu erfðaskrárinnar. 1 flutningi málsins
var það orðað, að skipti skyldu fara eftir 69. gr. laga nr.
20/1923, þar sem svo er mælt, að lögmæltur erfðaréttur
þess, sem í óskiptu búi situr, falli niður, ef búi er ekki skipt
fyrr en eftir andlát beggja hjóna. Ef beita hefði mátt þessu
ákvæði, þá hefði víst allur erfaréttur S, einnig um fjórð-
unginn samkvæmt erfðaskránni, sem þó kann að vera vafa-
samt, fallið niður, og óskilgetnu börnin hefðu þá fengið all-
an búshelming P, eða ef erfðaskráerfðin hefði verið látin
koma erfingjum S til arfs, % hluta hans.
En skilvrði setu í óskiptu búi voru ekki fyrir hendi
samkvæmt 61. gr. laga 1923, með því að hvorugt hjónanna
lét eftir sig ófjárraða börn, og analógía 69. gr. sýnist naum-
ast geta tekið til þessa tilviks. En hitt mætti orða, að
mátt hefði ef til vill fara að svo sem gert er, þegar það
hjóna, er lengur lifir, hefur tekið við öllum eignum hins