Tímarit lögfræðinga - 01.10.1985, Qupperneq 6

PÁLLPÁLMASSON
„Quibus enim nihil est in ipsis opis ad bene beateque vivendum, eis
omnis aetas gravis est: qui autem omnia bona a se ipsi petunt, eis
nihil potest malum videri quod naturae necessitas afferat“
Þessi orð leggur Marcus Tullius Cicero í
munn Catos gamla í bók Ciceros ,,Um ellina“
(De Senectute), sem Cicero reit árið 44 f. Kr.,
eða íyrir nærri 2030 árum. Það er ekki óeðlilegt
að vitna í þessi orð hins gamla snillings, bæði
í ræðu og riti, hér í upphafi, þegar um er að ræða
minningarorð um háaldraðan aðdáanda hinna
fornu Rómverja, elsta lögfræðing íslands, Pál
Pálmason, fyrrv. ráðuneytisstjóra, sem lést á
94. aldursári aðfaranótt 24. apríl 1985.
Páll Pálmason var fæddur 19. ágúst 1891 og
verður föðurættar hans og móðurættar getið
síðar. Stúdentsprófi lauk Páll árið 1911 og laga-
prófi 1916, var síðan fulltrúi hjá Málflutnings-
skrifstofu Eggerts Claessen 1916 til 1921. Jafn-
framt var hann skipaður aðstoðarmaður í at-
vinnu- og samgöngumálaráðuneytinu 1. september 1919 og vann hann þar, til
þess er hann lét af starfi sem ráðuneytisstjóri i samgöngu- og iðnaðarráðu-
neytinu fyrir aldurs sakir í árslok 1961, eftir meira en 42 ára starfsaldur.
Páll var, eins og af þessu má sjá, ekki mikið hneigður fyrir að hlaupa úr einu
starfi í annað, hann hélt sér í nær 43 ár við hið gamla og góða Stjórnarráð,
uns hann náði hæsta leyfilegum hámarksaldri. Hann mun þó á seinni Stjórn-
arráðsárum sínum 1930-1940 hafa átt kost á sýslumannsembætti utan Reykja-
vikur, en ekki sóst eftir því eða viljað sinna því. Kom þar margt til. Faðir hans
lést 1920 og hann hefur orðið var við að móðir hans, sem hann unni og mat
mikils, hafði litla löngun til að flytja með honum, en Páll var einbirni og alltaf
einhleypur og taldi sér skylt að fara I þessu að vilja móður sinnar, eftir því
sem unnt væri.
En nú skulu föður- og móðurætt Páls nefndar til sögunnar. Faðir Páls var
Pálmi, yfirkennari við Menntaskólann í Reykjavík, f. 21.11. 1857 d. 21.7. 1920,
Pálsson, hreppstjóra á Tjörnum í Saurbæjarhreppi í Eyjafirði, f. 1821 d. 1888,
Steinssonar, f. 1760 d. 1818, bónda m.a. á Vatnsenda og Öngulsstöðum (
Eyjafirði, Pálssonar, Jónssonar, f. 1723, en kona Jóns Pálssonar var Bergljót
Tómasdóttir, Egilssonar, en sá Egill var 5. maður í beinan legg frá Sveini
(hinum ríka) á lllugastöðum I Fnjóskadal (d. 1624). Sveinn á lllugastöðum var
auðugur og átti m.a. hest vænan, sem hann hafði vanið til vígs að fornum sið.
Því efndi hann til hestaats milli víghests sins, sem Bleikur var nefndur, og
hests sem Sigmundur ,,hinn garnli" (sem ég tel forföður minn í beinan legg,
á Garðsá í Eyjafirði) átti og bar nafnið ,,Vindur“. Er það talið síðasta hestaat
76