Tímarit lögfræðinga - 01.09.1994, Síða 56

Ákærði neitaði að hafa nauðgað konunni eða gert tilraun til þess. Jafnframt
neitaði hann að hafa veitt henni áverka þá er í ákæru greinir.
Ákærði var í héraði fundinn sekur um tilraun til þess að hafa samræði við
konuna gegn vilja hennar og var brot hans talið varða við 194. gr., sbr. 20. gr.
almennra hegningarlaga. Þá var ákærði talinn brotlegur við 1. mgr. 218. gr. sömu
laga með því að fingurbrjóta konuna. Var ákærða í héraði gert að sæta 12 mánaða
fangelsi og jafnframt var hann dæmdur til greiðslu 600.000 króna miskabóta.
Meirihluti Hæstaréttar staðfesti heimfærslu brots og úrlausn um miskabætur,
en taldi refsingu ákærða hæfilega ákveðna 2 ára fangelsi með þeim ummælum
að aðkoma á vettvangi og læknisvottorð bentu til langvarandi atlögu ákærða
að konunni. Einn dómenda skilaði sératkvæði og vildi staðfesta refsiákvörðun
héraðsdóms.
Dómur Hæstaréttar 14. apríl 1994
I máli þessu var ákærða gefið að sök að hafa aðfaranótt föstudagsins 20.
mars 1992 þröngvað konu til holdlegs samræðis í kjallaraherbergi í húsi hans
við Laugaveg í Reykjavík. Kærandi kvað ákærða hafa tekist að afklæða hana
þrátt fyrir mótspymu hennar og haft við hana samfarir að henni nauðugri.
Ákærði neitaði því að hafa haft samfarir við kæranda, en kvað þau hafa látið
vel hvort að öðru, nakin á kjallaragólfinu. Lauk samskiptum þeirra er barið
var að dyrum og ákærði fór til dyra, en kærandi hljóp nakin út úr húsinu til
vinkonu sinnar, sent bjó þar skammt frá.
Ákærði neitaði að hafa veitt kæranda nokkra áverka, en í héraðsdómi segir
að lýsing kvensjúkdómalæknis í læknisvottorði um áverka kæranda bendi
sterklega til þess að hún hafi sætt harðræði um nóttina.
Tveir karlmenn báru að þeir hafi heyrt neyðaróp frá umræddu húsi og jafn-
framt kváðust þeir hafa séð nakta konu hlaupa frá húsinu. Þá bar vinkona
kæranda um komu hennar klæðlausrar og í mikilli geðshræringu.
Héraðsdómur sakfelldi ákærða og taldi refsingu hans hæfilega ákveðna 18
mánaða fangelsi.
Meirihluti Hæstaréttar sýknaði ákærða og rakti ítarlega þau atriði er leiddu
til sýknu. Er þar m.a. rakið að kærandi skýrði lögreglu frá atburðum laugar-
daginn 21. mars 1992, en setti ekki fram formlega kæru fyrr en þann 13. apríl
sama ár. I þeirri skýrslu kom fyrst fram hjá kæranda að hún hafi hrópað há-
stöfum á hjálp og þá hafi skyndilega verið bankað á dymar. Ekki hafði heldur
áður komið fram að kærandi hafi hitt annað ofangreindra vitna þann 27. eða
28. mars og þau hafi rætt um atburðinn. Hæstiréttur taldi framburð kæranda
reikulan og ósamræmi í honum um margt sem máli skipti. Þá hafi framburður
vitnanna verið nokkuð á reiki um það, hvar þeir voru staddir, er þeir heyrðu
neyðaróp konu. svo og um atburðarásina, eftir að þeir höfðu knúið dyra á
húsi ákærða. Þá var gagnrýnt að lögreglurannsókn hófst ekki fyrr en 15. apríl
og alveg fórst fyrir að yfirheyra íbúa í nágrenni húss ákærða. Segir síðan í
dóminum: „Samkvæmt því, sem að framan er rakið, verður að telja verulegan
vafa leika á um helstu þætti máls þessa. Einkunt þykir frásögn vitnanna
122