Tímarit lögfræðinga - 01.10.1998, Blaðsíða 21

Þá er ekki útskýrð sú ályktun að þetta leiði beint til þeirrar niðurstöðu að
skipa þurfi sérstaka örorkunefnd eins og lagt var til í frumvarpinu og raunin
varð, sbr. orðin, „hér er því lagt til“.
Vandséð er að þetta fyrirkomulag „sé í grundvallaratriðum í samræmi við
það sem gerist í nágrannaríkjunum“. I Danmörku, Noregi, Svíþjóð, Finnlandi
og Þýskalandi er þetta mat á miska og örorku í höndum lækna en í Danmörku
er u.þ.b. 10% ákvarðana þeirra skotið til Arbejdsskadestyrelsen svo sem lýst er
að framan.
í Noregi, Svíþjóð og Finnlandi eru slík málskot enn fátíðari. Sem dæmi má
nefna að í Noregi afgreiddi úrskurðarnefnd Sambands norskra tryggingafélaga
og Norska læknafélagsins um hálshnykksáverka 51 mál árin 1991-1994, sbr.
NOU 1994:20, bls. 108.
I athugasemdum með frumvarpinu er því svo spáð að búast megi við „að
mjög mörgum málum verði skotið til örorkunefndar“. Ekki er þess getið á
hverju þessi spádómur byggist en hann rættist.
7.4 Skipan örorkunefndar
Dómsmálaráðherra skipaði örorkunefnd í júlí 1993. Brá þá ýmsum í brún,
a.m.k. þeim lögmönnum sem áttu þá í baráttu við vátryggingafélögin fyrir sína
skjólstæðinga vegna verklagsreglnanna.
I nefndina voru skipaðir sem aðal- og varamenn læknarnir dr. Brynjólfur
Mogensen, dr. Gísli Einarsson, Magnús Olason og Magnús Páll Albertsson.
Kærðu fimm lögmenn, Jón Steinar Gunnlaugsson, Atli Gíslason, Viðar Már
Matthíasson og Sigurður G. Guðjónsson ásamt greinarhöfundi, skipan þeirra
Brynjólfs og Gísla til umboðsmanns Alþingis hinn 22. september 1993. Ástæð-
an var einkum sú staðreynd að þessir læknar höfðu báðir gegnt trúnaðarstörfum
fyrir vátryggingafélög, Brynjólfur fyrir Vátryggingafélag Islands hf. og Gísli
fyrir Sjóvá-Almennar tryggingar hf. Einnig var bent á að óheppilegt væri að
yfirlæknir Slysadeildar Borgarspítala sæti í örorkunefnd.
Umboðsmaður synjaði kærunni með þessum orðum:
Með tilliti til þeirra gagna, sem fyrir mig hafa verið lögð, verður ekki séð, að lækn-
arnir Brynjólfur Mogensen og Gísli Einarsson verði fyrirsjáanlega vanhæfir til með-
ferðar svo margra mála, sem fyrir örorkunefnd munu koma, að telja beri þá almennt
vanhæfa til setu í örorkunefnd.
Greinarhöfundur hefur bæði fyrr og síðar séð meiri sannfæringu og betri rök
fyrir niðurstöðu í álitsgerðum umboðsmanns. En þar var þó að finna athyglis-
verðar hugleiðingar. Á bls. 12 segir:
Tilvísun skaðabótalaga nr. 50/1993 í 5. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála
miðar ekki eingöngu að því að hindra að óviðkomandi sjónarmið hafi áhrif á ákvarð-
anir örorkunefndar, heldur einnig að koma í veg fyrir að almenningur eða þeir, sem
189