Búnaðarrit - 01.01.1900, Qupperneq 67

67
á einum stað er fcngið með mikilli olju og athugun, á
smásaman að geta dreifzt út til hvers kotbónda til að
ávaxta svitadropa hans betur en áður.
Þessi litli vísir þingsins til tilraunastöðvar er hin
allra þýðingarmosta og langsamlegast bezta fjárveiting-
in, sem veitt hcfur verið landbúnaðinum. Þá leið verð-
ur að halda áfram með margfalt stærri fjárframlögum.
í Danmörku inun það skipta hundruðum þúsunda, sem
lagt er til tilraunastöðva af almanuafjc.
Þcir 2 þingmenn, or beztir voru stuðningsmenn
landbúnaðarins í neðri deild, Guðjón Guðlaugsson og
Pjetur Jónsson, iiuttu inn á þingið frumvarp um stofn-
un gróðrartilraunastöðvar. Það fór aldrei lengra en
til fyrstu umræðu, enda ekki tilgangurinn að koma því
að sinni í gegn um þingið, heldur hitt, að skýra með
því hugmyndir manna. Samkvæmt frumvarpinu áttu að
„fara fram tilraunir, er snerta ræktun fóðurjurta og mat-
jurta og trjátegunda, svo og hagnýting áburðar, eptir
því sem búast má við að komið geti að noturn hjer á
landi“.
Fyrst og fremst er það auðvitað sjálf grasræktin,
og eðlilega verður mönnum þá að spyrja: Er enginn
vegur að nota hestaíiið margfalt meir til grasræktar en
nú er gjört, eða með öðrum orðum, að plæging og sán-
ing komi að meira eða ininna leyti í stað sljettunarað-
fcrðarinnar, sem nú tíðkast? Hjer í sjálfumhöfuðstaðn-
uin, þar sem árið um kring eru haldnir vagnhestar tug-
um saman, er rjett ómögulegt að fá hesta fyrir plóg.
Jeg hef sýnt góðum bónda úr Canada jarðyrkjutól vor;
var þar á meðal sænski plógurinn, sem holzt hefur að
gagni komið. Ilann kvað öll þessi vcrkfæri ónýt; „ætti
bóndi vestra slík tól, mundi það vera hans fyrsta verk
að fá sjer karnar og slá þau í jnses (mola)“. Hann