Búnaðarrit - 01.01.1940, Blaðsíða 66

64
BÚNAÐARRIT
fellskir bændur lögðu kapp á að færa sér í nyt allt
það sem kostur var á að afla heima. Það var líka
vegna hinna erfiðu aðdrátta. Þeir sem kynnu að hafa
viljað verðleggja kostnað við öflun íslenzka kornsins,
hefðu þá líka átt að athuga hvað það kostaði, að gera
aukaferð austur á Papós, eða vestur til Eyrarbalcka
til að sækja t. d. eina tunnu af rúgi. Ég minnist þess,
að nálægt 1890 sendi embættismaður, sem jafnframt
var bóndi á Síðunni, vinnumann sinn vestur til Eyr-
arbakka. Það var snemma vetrar. Eftir 3 vikur var
hann ekki kominn heim. Þá orti húsbóndinn nokkur
vísuerindi um ferðalagið. Mér bárust þessi vísuerindi
og man þau. Eitt al’ þeim er þetta:
Verið hefir hann vilcur þrjár,
að veltast yfir hauður.
Oft hefir honum skiiað skár.
Skildi liann vera dauður.
Dauður reyndist hann þó ekki, því heim kom hann
skömmu síðar. Mig minnir hann vera með 2 áburðar-
hesta, svo eitthvað hefir hann haft meira meðferðis
en sem svarar 1 tn. af rúgi, en dýr hefði sá flutningur
verið heimkomin ef reikna hefði átt dagkaup fyrir
manninn og leigu eftir 3 hesta. Þetta er eitt dæmi af
mörgum frá þessum tímum.
Mellöndin eru breylingum háð. Sumstaðar blása
þau upp og fara í auðn, en breiðast út á öðrum stað,
ef nóg er af þurru sandlendi. Þar sem vatn nær að
seitla um fer að myndast grasgróður, en fyrir honum
ber melurinn lægri hlut og smáhverfur. Fyrir sunn-
an Brunasand var fyrir síðustu aldamót stórt og gott
melapláss, nefnt Skjaldbreið. Nú er mest af því orðið
samfellt graslendi og svo er á fleiri stöðum.
Það virtist mér, að sá melur sem vaxinn var upp
nærri sjó væri stórgerðari, heldur en sá sem vaxinn
var lengra upp í landinu. Korn úr mjög stórvaxinni
stöng var venjulega minna virði. í sumum þeirra var