Búnaðarrit - 01.01.1940, Blaðsíða 82

Um nýrækt.
(Útvarpserindi flutt 13. marz 1940.)
Eftir Ascjeir L. Jónsson.
Á ferðum mínum um landið, hefir það vakið at-
hygli mína, hvað nýræktin er misgóð — eða misill.
— Að vísu eru til sveitir og einstök hýli, þar sem rækt-
unin er í sæmilegu lagi, og allt upp í það að vera
ágæt. En hin tilfellin eru því miður miklu fleiri, að
hún sé á einn eður annan hátt vangerð og allt niður
i það að vera lil skaða og skammar.
Ég hefi í sumum héruðum farið sveit úr sveit,
þannig, að það hel'ir orðið mér viðburður hafi ég
séð lýta litla nýrækt.
En hvernig má þetta ske, þar sem í mörg ár er
húið að lofa og prísa hinar miklu framfarir lands-
manna á sviði jarðræktar?
í fyrra vetur kom sú spurning í huga minn:
„Hvað hefir áunnizt í nýræktinni síðan 1924, að
gömlu jarðræktarlögin gengu í gildi ?“
Með all-löngu erindi, sem ég flutti á síðasta bún-
aðarþingi, gerði ég tilraun til að svara þessari spurn-
ingu. Ætla ég nú að flytja útdrátt úr því erindi, í
nokkuð hreyttum húningi, og með nolckrum viðaukum.
Síðan 1924 og lil ársloka 1937 hafa túnin stækkað-
samkvæmt búnaðarskýrslum, um 11100 lia. Umbætur
gömlu túnanna ekki taldar með.
Frá aldamótunum 1900 til ársins 1924 gefa túnin af
sér — upp og ofan — um 29 hesta af ha. En síðastlið-