Búnaðarrit - 01.01.1940, Blaðsíða 64

62
BÚNAÐARRIT
vit, var verkun og útlit þeirra sú versta sem hægt er
að hugsa sér. Síðari troðsla, sem kölluð var tinatroðsla
var ekki eins óþrifaleg en engu að síður erfið. Ef
kornið hafði verið vel gert í slönginni og vel þurrt,
svo ekki hitnaði í löninni gekk miklu ver að hreinsa
það, en þá voru líka gæði kornsins miklu betri. Hve
mikið af tina (hreinu korni) fékkst úr hverjum sofni
var misjafnt, fór það fyrst og fremst eftir stærð hans,
og eftir gæðum kornsins. Meðaieftirtekja var talin að
vera 20 kg, en 25 þótti ágætt. Flestir lögðu kapp á að
fara með tinann strax að mölunarkvörninni og mala
hann áður en hann linaðist upp. Mölun gekk miklu
hetur, meðan hann var harður eftir kyndinguna.
En hvernig var svo mjöl þetta lil manneldis? Yfir-
leitt mun mega fullyrða að það hafi verið gott. Þegar
það var í sem beztri verkun var það ágætt. Matreitt
var það á tvennan hátt. Það var notað í brauð saman
við rúgmjöl. En algengasta notkunin var, að úr því
var gert deig. Var það hrært út í mjólkurblönduðu
vatni, eða vatni eingöngu í potti yfir hægum eldi, og
aðeins hleypt upp á það suðu. Meira þurfti ekki, þar
sem kornið var seytt eftir kyndinguna. Hrært var í
pottinum með tréspaða. Þetta deig hrært út í mjólk-
urblöndu var ágæt fæða, og var tíðast notað sem
aðalmáltíð. Borðað var það heitt. Ef ekki hafði verið
sett tólg í pottinn og hrært út í deigið heitt, þá fékk
hver maður sinn feitarskammt annaðhvorl tólg eða
smjör, sem þá var stungið ofan í miðjan diskinn, eða
ilátið sem deigið hafði verið lálið í og hvers skamt-
ur svo borinn til þess sem neyta átti. Þessi fæða féll
mér allt af vel, og ríkti þó aldrei skortur á minu
heimili, saman borið við það, sein álti sér stað á
ýmsum öðrum heimilum. Þetta deig var ávalt borðað
á meðan það var heitt. Ef eitthvað af því, hafði verið
látið kólna, þá mátti skera það upp með hníf. Þannig
meðfarið kunni ég aldrei vel við það, ekki heldur í