Búnaðarrit - 01.01.1940, Blaðsíða 63

BtJNAÐARRIT
61
sem að þrammað væri í kafaldsófærð upp fyrir hné.
En í stað göngu beint áfram, varð að snúa sér í hálf-
hring sitt á hvora hlið. Við hvert skref varð að beita
orku til að komast að botni tunnunnar. Þetta verk
framkvæmdu konur sem karlar, ef karlmanna var
vant, þó ekki táplítið kvenfólk. Þegar nægilega þótti
troðið í fyrsta sinn, var tunnan tæmd, en nýtt látið
koma í staðinn, þar til allt hafði verið troðið í fyrsta
sinn. Við hinu troðna korni tók svo dreifingarmaður.
Aðskildi hann hýðið (sem nú var kallað Sáð) frá
korninu, sem nú var kallaður Tini, með því að hrista
það í trogi. Voru þau á þann hátt frábrugðin venju-
legum trogum, að þau voru lítið eitt dýpri, hliðar þeirra
lágu meira og handarhald var á báðum göflum. Þetta
var kallað að drifta, og fór óvönum illa. Vanur mað-
ur hafði goll Iag á því að láta sáðina hrökkva frain
al', en tininn, sem var þyngri, varð eftir. Þegar þessu
var lokið, var sagt, að búin væri skarntroðsla. En
byrja varð á nýan leik. Mikið var enn þá fast á tinan-
um af hýðinu, og varð að byrja að troða á nýjan leilc.
Stundum varð að endurtaka þelta i 3 skipti, þar til
tininn varð sáðlaus og sem hreint korn. Fyrir ltom
það, að þar sem þröngt var í búi, að kynl var í potti
yfir eldi á hlóðum, var þá hrært í korninu með vetl-
ingsklæddri hendi. Þessa kyndingu framkvæmdi helzt
húsmóðirin með aðstoð vinnukvenna eður barna og
var aðeins gert, þegar vetrarveðrátta hindraði kynd-
ingu í sofnhúsi. Þetta þótti hálfgert neyðarúrræði og
átti sér ekki stað nema í örfáum tilfellum.
Þessi verkun kornsins, sem að framan er lýst, var
það óþrifalegasta verk, sem ég hefi unnið að. Dumba
af sáðinni var svo mikil, að sá sem gekk fyrir dyr
sofnhússins á meðan verkun stóð yfir, sá ekki þá
sem að verki voru inni, nema eins og í gegn um þoku.
Þessi óþverri settist að í svitastorknu hörundi þeirra
sem í troðslubittunum voru, og hálffyllti öll skilningar-