Búnaðarrit - 01.01.1940, Blaðsíða 74

72
BÚNAÐARRIT
2 kg af þurri töðu, 3 af útheyi, 0,8 af síldarmjöli 1,5
af síld og 1,0 af grút í fóðureiningunni. Taðan, út-
heyið og raunar allt fóðrið hefir verið misjafnt, en
þar sem ekki hafa verið neinar efnagreiningar af
því, hefi ég gert eins í fóðureininguna öll árin.
Taðan hefir verið síðslegin og stundum hrakin.
Útheyið mest slegið á sinu, enda þó mismikið hafi
horið á sinunni í því.
Það mun almennt álitið að ódýrara sé að fóðra á
heyi en fóðurbæti, en þó svo sé, þá álít ég oft alveg
nauðsynlegt að geta gefið fóðurbæli með t. d. hröktu
lieyi, kindum sem úrétast og þarf að mismuna, og
til þess að geta gripið til þess þegar þarf, er nauð-
synlegt að kenna lömbunum strax á fyrsta vetri að
éta síldarmjöl eða karfamjöl.
Þó ég hafi sett hlutfallið milli töðunnar og úlheys-
ins eins og 2:3, þá hefir mér stundum virzt að tað-
an vera lítið betri til fóðurs en útheyið. Hefi ég ekki
skilið ástæðuna til fulls. Er hræddur um að það
stafi að einhvei’ju leyli af því að meira sé af lungna-
og garnaormasýklum í töðunni en útheyinu. Þessi
skoðun mín byggist t. d. á þvi, að veturinn 1933—34
gaf ég lömbum hér í fyrsta sinn tóma töðu. Hún
var vel verkuð, og maður bjóst við góðu fóðri í þeirn.
En þau þrifust ekki, heldur urðu sóttargemlingar,
sem ég mátti stríða við og missti af, og hafði slíkt
ekki komið fyrir áður nerna 1924, en þá voru genxl-
ingarnir fóðraðir á mjög hröktu og lélegu útheyi.
Af því að ég hel'i í seinni tíð álitið, að mikið væri í
töðunni hér af lungna- og garnaormasýklum, fór ég að
reyna inngjöf af tetraklórkolefnisblöndu. Gaf ég það
fyrst 17. febr. 1935'og þá lömbum og ám á annan
vetur. 10. apríl gaf ég lömbunum inn aftur og þá
líka 6 ám sem fóðruðust illa. Eftir inngjöfina fór
fénu sýnilega að líða hetur og þxáfna.