Búnaðarrit - 01.01.1940, Blaðsíða 29

BUNAÐARRIT
27
endum pípunnar og glösin innan við tappana. Botn-
ana tók hann úr glösunum. Síðan l'yllti hann pípuna
og hálffyllti glösin með vatni. Ef svo trépípan hall-
aðist, varð auðvitað lægra á því glasinu sem hærra
var, en yfirhorð vatnsins í báðum glösunum alltaf
jafnhátt á meðan út úr hvorugu flóði. Hann sigtaði
svo vatnsbrúnirnar saman og mældi þannig landið.
Mest undrar mig áræði lians og áhugi að leggja í að
grafa Tíðaskarðsskurðinn, á aðra mannhæð að dýpt.
Þá var ekki um annað að gera en setja allan ruðning-
inn upp á barminn, því ekki þelcktist kerra þá. Haki
eða stálskófla mun heldur ekki hafa þekkst hér,
þegar Ólafur byrjaði að grafa Tíðaskarðsskurðinn,
heldur varð að losa allt með járnkarli og pál og moka
með trérelcum, að vísu með járnvari. Var mér sagt
að ruðningurinn hafi verið dreginn upp í selskrýn-
um, þar sem dýpið var mest. Því undrunarverðari er
áhugi Ólafs í þessu efni, að hann varð aldrei jarð-
eigandi, heldur var ábúðarjörð hans eign Þingeyrar-
klausturs. Túnaslétturnar hafði Jens Stæhr plægt.
Hann var norskur og vann um mörg ár að jarðabót-
um víða um Norðurland. Ásgeir Einarsson fékk hann
lil þess að keyra, að vetrarlagi, grjót í Þingeyrar-
kirkju vestan lir Ásbjarnarnesbjörgum, á sleðum, yfir
Hópið, sem upphaflega mun hafa heilið Miðhóp, en
er nú ávallt aðeins nefnt Hópið. Jens Stæhr keyrði
einnig grjótinu á vögnum frá Hópinu heim að staðn-
um, þar sem kirkjan var síðar byggð. Á grjótkeyrsl-
unni var byrjað veturinn 1864—1865, segir í Lýsingu
Þingeyrarltirkju eftir Ásg. Einarsson.1) Hér hefir þá
að líkum enginn kunnað að beita hestum fyrir æki.
Þess vegna heíir Ásgeir l'engið þennan æfða mann
til þess. óddný amma mín ekkja Ólafs á Sveinsstöð-
um sagði mér að þessi Jens Stæhr hefði plægt og
1) Prentað i ísafoldarprentsmiðju 1878.