Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 45

D V Ö L
283
Nokkrir þættir
úr sjómannalífí Bolungavíhur frá síðustu áratugum 19. aldar
Ettir Kristján Jónsion frá Garðsstöðum.
Niðurl.
Fram yfir 1890 var ekki um
neina verzlun né vörusölu aðræða
> Bolungavík. Allan varning varð
að sækja til ísafjarðar. Árið 1894
hófu þrjár aðalverzlanir á ísafirði
kaup á n}'jum fisk'r í Balungavík.
Það vonu Ásgeirs Ásgeirssonar,
Tangs og L. A. Snorrasonar verzl-
anir. Höfðu verzlanir þessar sinn
móttökumanninn hver, er vógu
fiskinn, sá um söltun hans og
gáfu út vigtarseðla, er greiddir
voru af verzlununum á ísafirði.
Ekki var þó um peningabiorgun að
ræða, nema í stökú tilfellum og
þá einungis að litlu leyti. Fiskur-
Örlögin hafa viljað haga því þann-
ig. En segið þér mér, átti hún
nokkur börn?“
„Hver? Nú, hún? Já, bæði börn
og barnabörn“.
„Átti hún dóttur, scm er lík
henni?“
£g hugsaði mig um.
„Já, ein þeirra, hún heitir
Marta og er gift kaupmanni“.
,,Marta!“ Hann lokar augun-
um og kinkar kolli. „Áfram nú!“
Hami tekur upp gullpenna og
inn var jafnan seldur flattur í þáj
daga. Fyrstu árin voru það jafn-
an heldri fiormenn, sem höfðu
blautfisktökuna á heinldi í hjáverk-
unt. En brátt varð blautfiskmót-
takan, einkum hjá Ásgeirs verzlun,
ærið umfangsntikil, svo að nóg
starf þótti handa einunt ntanni.
Fyrst í stað voru það hlutarmenn,
er fengu fiski sínum skipt sér í
fjöru, sem létu blauttpeinsogþací
var nefnt, svio var og „stúf“-fisk-
ur háseta ávallt seldur blautur. Ert
von bráðar fóru ýmsir að selja all-
an bátsaflann blautan.
Árið 1897 byrjaði Pétur Odds-
son fasta verzlun í Bolungavík,
vasabók, og löngu, mögru fing-
urnir skrifa nokkur orð.
Svo stendur hann á fætur og
réttir mér hendina.
„Thank you so much! Pað er
svo undarlegt að tala við mann úr
sveitinni sinni — eftir fjörutíu
löng ár. En þér hefðuð gjarnan
mátt kbma ofurlítið fyrr“.
Hann bnosti vingjarnlega,
hneigði sig — — — og fór.
Egill Bjannason
þýddi.