Dvöl - 01.01.1942, Page 10

4
D VÖL
garðinum var breytt í herspítala,
og hjúkrunarsveit tók sér þar ból-
festu. Og þegar stórskotahríðin
hljóðnaði í fjarska, heyrðust stun-
ur og kvein særðra manna þar inn-
an veggja.
Hortensía tók fallegan kjól úr
rauðu atlaski úr klæðaskáp sínum,
klippti hann í sundur í fernt og
saumaði breiða renninga í kross á
hvítt léreft. Þetta bráðabirgðaflagg
lét hún draga að efsta húni á hús-
inu.
V.
Prússar höfðu tvístrað her
Frakka, en þeir síðarnefndu komu
endurskipun á lið sitt skammt frá
búgarðinum og ákváðu að verja
dalverpið. Prússar gátu skotið á þá
frá stöðvum þeim, er þeir höfðu
náð á vald sitt. En milli franska
hersins og prússneska stórskota-
liðsins var búgarður Hortensíu, og
yfir honum blakti fáni Rauða-
krossins. Hershöfðingi Prússa skip-
aði svo fyrir, að allir skyldu fluttir
brott úr húsinu og sendi undir eins
liðsforingja á vettvang til þess að
koma því í kring. Hann steig af
hesti sínum við garðshliðið hálfri
stundu síðar.
Sendimaðurinn hafði búizt við
að hitta bljúgt og hrætt fólk, en í
þess stað þverneitaði Hortensía að
hlýða honum og förunautum hans
tveim, og þar varð engu um þok-
að. En hann varð hrifinn af ynd-
isþokka konunnar. Hún sýndi hon-
um hvern kima í húsinu. Allt var
fullt af hermönnum, sem særzt
höfðu í skothríðinni. Hún fylgdi
honum út að garðshliðinu og sagði
honum, að hún myndi ekki hverfa
brott, og ef þeir skytu á húsið,
vildi hún, að sín biðu sömu örlög
og þeirra, er hún hafði tekizt á
hendur að vernda og hjúkra.
Liðsforinginn fór á brott við svo
búið og var sárgramur yfir þessu
afdráttarlausa afsvari, sem hann
hafði fengið. En svo var honum
hugstæð fegurð konunnar, að hann
sagði yfirmanni sínum miklu meira
um yndisþokka hennar en þann
fjölda særðra manna, er hann
hafði séð, og afsvarið, sem hann
hafði fengið. Svo mikið hrósaði
hann henni, að hershöfðinginn,sem
var skjótráður og alls ekki skyni
skroppinn, ákvað að reyna að ráða
bót á þessu sjálfur. Hann steig á
hestbak og reið til búgarðsins við
þriðja mann.
Kvöld var komið, þegar yfirmað-
ur prússneska hersins, er sigrað
hafði Frakka á þessum slóðum,
kom að garðinum við húsið.
Trjágreinarnar slúttu yfir gang-
stíginn og mynduðu laufhvelfingu.
Úti við sjóndeildarhringinn voru
rauðbleik ský, er dökknuðu smám
saman, þar til þau urðu að dumb-
rauðum hnoðrum á dökkum himn-
inum. Formlaust laufskrúðið bærð-
ist ofurlítið fyrir blænum og
speglaðist í tjörninni. Bergfléttan
hékk á veggjunum, og angar, sem
hvergi höfðu hald, blöktu til og
frá. Ferskan eim af rakri jörð
lagði úr vanhirtum blómabeðun-