Dvöl - 01.01.1942, Síða 21

vinnu sinnar eins og þeir voru
vanir. Það var ekkert venju frem-
ur sérstakt við daginn; hann var
eins og dagar eru vanir að vera.
Sólin skein í heiði og landið lá
baðað í allri sinni dýrð og allri
sinni fegurð, en lengst í fjarska
voru fjöllin hulin blárri móðu —
móðu fjarlægðarinnar. Jcrð og
himinn voru með sömu ummerkj-
um og flesta aðra daga ársins. Það
var ekkert, sem dró að sér athygli
venju fremur.
Um hádegisleytið kom fólk, sem
hafði unnið úti við, heim ’til þess
að borða. Hver einstök fjölskylda
safnaðist umhverfis matborðið
sitt, glöð og hress, og ræddi um
dægurmál og störfin, sem hún var
að leysa af hendi. Engan mun þá
hafa rennt grun í, að þetta yrði
síðasta máltíðin, sem öll fjöl-
skyldan tæki sameiginlegan þátt í.
Og hví skyldi fólk bera nokkurn
ugg í brjósti sér? Hví skyldi það
renna grun í einhverja ógurlega
tortímingu, sem lægi í leyni á
næstu grösum?
Að vísu sögðust einstöku menn
hafa veitt því athygli, að þegar
þunghlöðnum vögnum hafi verið
ekið eftir götunum, hefði þeim
fundizt, sem jörðin titraði; þeir
þóttust og heyra óljósar drunur
einhvers staðar í fjarska og verða
varir við, að gluggarúður titruðu
í einstöku húsum. Við nánari eft-
irgrennslan kom í Ijós, að veggir
nokkurra húsa höfðu sprungið
og stöku gaflar eða hliðarveggir
Gömul kona að koma úr kirsuberja
skági
hölluðust, svo að greint varð með
berum augum.
Og þó vakti þetta ekki neinn ugg
hjá fólki. Þetta var ekki annað
en það, sem var alvanalegt í Zug.
Þannig hafði það verið öldum sam-
an, og fólk var vant því að sjá
hús hallast og skekkjast og veggi
þeirra rifna. Var nokkur ástæða
til þess að ætla, að einkenni þessi
skyldu nú, frekar en endranær,
vera fyrirboði óvæntra náttúru-
hamfara, fyrirboði dauða og tor-
tímingar?
Klukkan varð þrjú og ekkert
skeði. Hlaðnir vagnar streymdu
án afláts inn og út úr bænum,