Dvöl - 01.01.1942, Síða 28

22
D V ÖIi
unum, féllu af hungri, því að eik-
urnar báru engin akörn. Fólk dró
fram lífið í eymd og volæði og
vænti vorsins. En þá fór á sömu
leið: Sólin skein á heiðum himni
frá morgni til kvölds og dag eftir
dag, en regn kom ekkert. — Þó
reyndu menn að sá. —
Þegar leið á sumarið og hinn
venjulegi uppskerutími nálgaðist,
skipti snögglega um. En þá sann-
aðist, að örskammt er öfganna
milli: Nú gekk á með þrumuveður,
og haglél slógu kornið niður, og
rigningin streymdi svo óaflátan-
lega, að elztu menn mundu ekki
annað eins. Sú litla uppskera, sem
hefði getað orðið, eyðilagðist full-
komlega af rigningu og vatnsflóð-
um.
Eftir þetta sumar kom feikna-
vetur með aftaka frostum og fann-
kyngi. Úlfarnir héldust ekki við í
skógum sínum, heldur komu í hóp-
um í byggðirnar, snuðruðu kring-
um bústaði manna og ýlfruðu af
hungri. — En inni í kofum sínum
hnipraði fólkið sig saman, hnípið
og skjálfandi, hungrað og örvænt-
ingarfullt.
Haki konungur hafði aldrei
þekkt slík óár — og það hafði held-
ur enginn annar í landinu. — Hann
sat nú jafnt og stöðugt, lotinn af
elli og andstreymi, við eldinn í
gömlu, dimmu bjálkahöllinni í kon-
ungsgarðinum, niðursokkinn í ó-
hamingju sína og landsins. Hárið
og síða skeggið varð snjóhvítt. En
hann hugsaði dag og nótt og tók
alls ekki eftir því, að með degi
hverjum varð hljóðara kringum
hann og fámennara á bekkjunum.
Synir hans og dætur yfirgáfu
hann, en hann veitti því ekki eftir-
tekt, sömuleiðis allir hirðmenn
hans og húskarlar. — Allir, sem
gátu, reyndu að komast burtu til
þess að forða lífinu — leituðu til
annarra landa, þar sem árferðið
hafði verið betra, og því hægt að
komast yfir brauðkorn og sláturfé
— og nú var ekki spurt um, þótt
þess væri aflað með ofbeldi og
ránshendi.
Enginn kærði sig lengur um að
hlýða gamla konunginum, og hann
krafðist heldur ekki hlýðni af
neinum. Að síðustu voru það ekki
nema nokkrir ófrjálsir menn —
þrælar og ambáttir — sem héldu
tryggð við hann. Allt var það gam-
alt fólk, eins og hann sjálfur —
sumt jafnvel ennþá eldra.
Þrælarnir og ambáttirnar héldu
áfram að þjóna honum, sumpart
vegna þess, að hann hafði alltaf
verið þeim góður húsbóndi, sum-
part vegna þess, að þau voru orðin
lífinu svo vön í tengslum við hann,
að fyrir þau var engin tilvera hugs.
anleg án hans.
En hann tók heldur ekki eftir
þessu, því að hann hafði um annað
að hugsa — bæði dag og nótt. —
Hvað hafði honum orðið á, úr
því að lífið flúði hann, yfirgaf
landið hans, þjóðina — börnin
hans?
Hvað hafði honum' orðið á, úr