Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 30

24
DVÖIi
gömlum, mosavöxnum trjástutab í
gleymdum, kræklóttum skógi.
Þrælarnir færðu honum mat
öðru hvoru af því litla, sem þeir
gátu komizt yfir. Hann veitti því
naumast eftirtekt. — Þeir bjuggu
um rekkju hans í lokhvílunni og
hjálpuðu honum í rúmið og úr því.
— Hann lét þá gera þetta eins og
þeim sýndist sjálfum. Hann hafði
enga hugsun á að hirða um slíka
hluti lengur. — Gátur lífsins hvíldu
svo þungt á honum.....
Kvöld eitt kom hann þó til sjálfs
sin, lyfti höfðinu og litaðist um.
Hann varð þess var, að hann var
aleinn, og reyndi að gera sér grein
fyrir, hvað orðið væri af öllum hin-
um, sem hann hafði verið vanur
að sjá 1 höll sinni: drottningunni,
sem var önduð fyrir mörgum ár-
um, hirð og húskörlum, sem fyrr-
um höfðu setið þétt á taekkjunum,
börnunum hans, sonum og dætr-
um, sem einhvern tima höfðu fyllt
híbýli hans með glaðværum háv-
aða .... öllu, sem einhvern tlma
hafði verið — en nú var ekki leng-
ur....
„Vorið er vlst komið,“ hugsaði
hann svo, og um leið fannst hon-
um ilmur vorsins streyma að vit-
um sínum — ilmur af skógi, sem
springur út, og af gróandi mold...
En svo laut hann aftur höfði og
hugsaði:
„Nei, mig dreymir aðeins. Lífið
hefir beðið ósigur — og vorið kem-
ur hér aldrei framar. Bráðum
slokknar líka sá lífsneisti, sem enn
bærist í brjósti mér, og þá ligg ég
hér við minn eigin arin eins og
visk af visnuðu grasi......Það er
ekkert til framar, sem kallast líf!“
En samt sem áður — hann var
ekki jafn sljór þetta kvöld og hann
hafði verið að undanförnu. — Hann
tók eftir undarlegu hljóði, sem
honum virtist koma úr einu
hinna dimmu skota hallarinnar.
Ósjálfrátt fór hann að hlusta bet-
ur og heyrði nú greinilega, að það
var einhver, sem grét. — Það var
þungur, einmana grátur, svo hjálp-
arvana eins og einungis yfirgefin
gamalmenni geta grátið — og með-
fram heyrðist hósti, hrygla og
þung andvörp.
Hann stóð á fætur og staulaðist
yfir gólfið, til þess að gæta að,
hver þetta væri. Og út úr skotinu
dró hann eldgamla konu. — Það
var ambátt — og hún var svo göm-
ul, að hún hafði verið fóstra hans,
þegar hann var í barnæsku. Hún
var alveg tannlaus og næstum því
sköllótt, og tárin runnu strítt nið-
ur kinnarnar, sem voru brúnar af
elli og hrukkóttar eins og börkur
á gamalli eik.
Hann leiddi hana yfir gólfið, og
settist með hana við arininn, þar
sem hann hafði setið áður. En hún
lagðist við fætur hans og hallaði
höfðinu upp að hnénu á honum.
Þetta virtist veita henni fróun. Hún
stamaði fram nokkrum sundurlaus-
um orðum, eins og barn, sem er að