Dvöl - 01.01.1942, Síða 32

studdir mig, er ég gekk fyrstu spor-
in, og nú hefir þú kennt mér,
hvernig mér beri að stíga hin síð-
ustu .... Far þú í friði. Ég mun
bíða forlaga minna hér.“
Hún staulaðist á fætur og gekk
reikandi út til þess að binda enda
á elli sína. í dyrunum sneri hún
sér við að mælti:
„Grátandi kom ég, því að ill tíð-
indi eru þung byrði. En fagnandi
fer ég, þvi að á morgun mun ég
aftur þjóna þér — hjá Hel.“
Svo hvarf hún út.
Varla var hún horfin, þegar úti
fyrir heyrðist hávaði og undir-
gangur. Tólf vopnaðir menn gengu
í höllina. — Þeir voru magrir og
gráfölir af langvarandi skorti og
klæddir tötrum, en hver þeirra bar
spjót og skjöld. Þeir staðnæmdust
á miðju gólfi.
„Heill konungur!“ hrópuðu þeir
og slógu spjótunum á skildina, eins
og þegar konungi var heilsað á
þingi. Því næst gekk einn fram og
mælti:
„Heill, þú, sem varst konungur!
— Nú er hamingja þín horfin þér.
Gremi goðanna hvílir þungt á landi
og þjóð, og því hefir hinn ungi
konungur, með samþykki allrar al-
þýðu, heitið þeim dýru blóti. Þeg-
ar hlutað var til, kom hlutur þinn
upp, og nógu lengi hefir þú lifað.
Að morgni, er sól rís, munt þú verða
goðunum gefinn. Sjálfur fer þú á
fund þeirra og blíðkar reiði þeirra.
Og þau munu fagna þér og létta
hallærinu af landinu.
Vér munum koma aftur, þegar
tími er til að fylgja þér í blótlund-
inn, þar sem þú verður að gegna
hinztu konungs-skyldu þinni. Þetta
eru boð hins unga konungs, er vér
höfum kjörið í dag, og vilji alþýð-
unnar. Munt þú eigi skorast undan
skyldunni, því að níðingur er sá, er
ekki hlýðir, þegar hlutur hans
kemur upp.“
Konungur svaraði:
„Vel hafið þið rekið erindi ykk-
ar. Farið nú aftur til konungsins,
sem þið hafið kosið ykkur, og segið,
að hér muni ég bíða, þangað til
stundin kemur, og gerið þá við mig,
sem ykkur líkar. Ljúft er mér að
leggja niður byrði mína.“
Þeir börðu aftur á skildina og
fóru svo leiðar sinnar.
Haki konungur sat aftur aleinn
og starði á hinar síðustu deyjandi
glæður á arninum. — Hann heyrði
hljóð fyrir utan líkast brimgný í
fjarska. Það var almúginn, sem
reisti tjöld sín við þingstaðinn,
skammt frá konungsgarðinum.
.... Á arninum sindruðu glæð-
urnar og dóu út smám saman.
„Það er lífið,“ hugsaði hann með
biturri ró, „að blossa upp litla hríð,
hníga aftur, slokkna — deyja út
.... og eftir verður aðeins aska —
köld og grá aska. Ekkert meira.
.... Meðan jörðin var frjó og gaf
uppskeru var það leikur einn að
trúa á lífið og sigur lífsins .... En
nú er jörðin dauð — frjósemin
dauð — og aðeins dauði, en ekkert
líf er í vændum!“