Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 41

DVÖL
35
við litlu kirkjuna í Efri-Hörgs-
dal, til þess að sjá, þegar Þor-
grímur legði af stað út í auðnina
miklu.
í sannleika sagt var kirkjan
lítilfjörleg. Hún var hlaðin úr
hnullungsgrjóti, en þakið var úr
norskum furuborðum. Turninn
var lítill og næpumyndaður og
klukkan ævaforn og steypt í Dan-
mörku, en laglegur gripur.
Þótt kirkjan væri fátækleg,
gegndi hún samt enn sínu hlut-
verki. Hún var ætíð opin:
Til bænahalds fyrir hina trúuðu
á daginn, eins og bænahúsin í
Marokkó, og til þess að menn gætu
leitað sér þar svefnstaðar um
nætur.
í kirkjugarðinum voru greini-
lega áletraðir og rósflúraðir stein-
ar, sem báru vott um tryggð fólks-
ins við þá dánu.
Af hólnum, sem kirkjan stóð á,
sást langar leiðir yfir hraunbreið-
urnar og til sólroðinna fjalla með
grænar hlíðar og hvíta snækrónu.
í fjarska gnæfðu tindar upp úr ís-
breiðu hins dularfulla Vatnajök-
uls.
Landslagið var ömurlegt, skóg-
laust, hrikalegt og eyðilegt. En það
var fagurt, þegar sólargeislarnir
umbreyttu tindunum í kastala,
þurrkuðu út dökkt og sundurflak-
andi hraunið og sveipuðu það
kristalskærum litbrigðum, sem
tóku allskonar breytingum, eins og
þegar ljós fellur á kalkstein, bas-
alt eða granítklöpp og lætur
hverja smáörðu glampa og glitra
eins og gljástein i kvarzmola.
íslendingar eru ekki eins kröfu-
harðir með helgiliald sunnudags-
ins og títt er í Englandi og þó sér-
staklega í afskekktustu byggðum
Skotlands, þar sem óheillavænleg-
ur andi nútíma kæruleysis hefir
enn ekki gagntekið hugi fólksins.
Þar er sunnudagurinn helgaður
bænum og sakramenti.
Þorgrímur hafði ákveðið að
leggja af stað á sunnudegi. Hann
sat í sparifötunum sínum í kirkj-
unni hjá konu sinni og börn-
um. Þegar guðsþjónustunni var
lokið, gekk hann út og hrað-
aði sér gegnum hestaþvöguna, sem
var á hlaðinu, og fór inn í bæ.
Presturinn, hreppstjórinn og
nokkrir vinir Þorgríms víðs vegar
að settust við miðdegisborðið og
gæddu sér á kornbrennivíni. Þor-
grímur stóð á fætur og tók til
máls:
„Vinir mínir! Herra prestur,
hreppstjóri og þið nábúar mínir,
sem hafið þekkt mig frá bernsku.
Ég drekk skál ykkar. Ég legg nú af
stað til þess að reyna að gera það
að veruleika, sem mig hefir dreymt
um allt mitt líf. Enginn veit, hvort
mér heppnast það. En ég mun gera
það, sem í mínu valdi stendur. Ég
álít þenna draum minn veru-
leika lífsins en það, sem menn
kalla hagsýni, og það, sem þeir í
Reykjavík kalla viðskipti, er að-
eins draumur.
Við Snækollur leggjum nú af