Dvöl - 01.01.1942, Síða 65

DVÖL
59
og fullkomnari reist í hennar
stað. — Hann lét þess getið, að
nú orðið væri meira krafizt af
járnsmiðnum en að hann gæti
járnað hesta og smíðað hjólása
á vagna. Hann taldi einnig, að
mikil vinna myndi bjóðast, væru
öll tækifæri hagnýtt, þar eð borg-
in væri ávallt í vexti. Hann vildi
jafnframt, að þeir réðu til sín
verkamenn og ykju allan rekstur-
inn að mun. Stefán og móðir
þeirra voru mjög andvíg slíkum
breytingum. Þau gátu eigi til þess
hugsað, að smiðjan yrði rifin að
grunni. Innan veggja hennar
höfðu forfeður ættarinnar unnið
í manna minnum og faðirinn
hnigið að jörðu. Þeim virtist, að
með slíku væri verið að afmá
minningu þeirra. Gamla konan
gat ekki tára bundizt. — Stefán
mælti við bróður sinn: „Fyrst allir
hinna látnu gátu unað við þessa
smiðju, er hún sjálfsagt ekki held-
ur of lágreist né þröng handa okk-
ur.“ Mikael svaraði því til, að ef
þeir kvæntust báðir og eisrnuðust
börn, yrðu tvær fjölskyldur að
lifa á afrakstri þessa starfs. Stef-
án sagði, að það myndi áreiðan-
lega brauðfæða þau öll. Mikael
hélt áfram máli sínu: „Það verður
líka að teljast hlægilegt, að ekki
megi stækka og fullkomna smiðj-
una, heldur hljóti hún að standa
óbreytt kynslóð eftir kynslóð.“
Gagnvart þessari skoðun gerðist
Stefán hlióður og undrandi. Það
hafði mikil áhrif á hann, að
bróðir hans skyldi fara slíkum
orðum um það, sem bar að virða
og elska. Honum varð það ljóst,
að bróðir hans var honum raun-
verulega framandi og ókunnur
maður. Hann forðaðist hann sem
mest hann mátti og fór einför-
um.
Þegar hann gekk yfir rakan
veginn á morgnana á leið til vinnu
sinnar, skynjaði hann gerla,
hversu þessi smiðja var honum
dýrmæt. Honum fannst hann
verða sæll og öruggur innan
veggja hennar. Honum virtist allt
umhverfis sig tilkomumeira en
fyrr, steðjinn, sem glóði í húminu,
og þytur belgsins. Oft stóð hann
á vellinum utan við smiðjuna að
kvöldlagi, þegar sól hneig til við-
ar. Þá járnaði hann hesta bænd-
anna. — Fyrst telgdi hann hóf-
inn og festl síðan skeifuna
vandlega. Hann hélt þróttmiklum,
stórgerðum fætinum fast að sér.
Flipi hestsins snart öxl hans. Þá
varð honum það Ijóst, að þessu
einfalda, óbrotna lífi vildi hann á-
vallt lifa.
En fábreytileiki hins daglega
starfs hafði sífellt dýpri áhrif á
huga Mikaels. Framtíðaráætlanir
hans urðu einnig ákveðnari. Jafn-
framt urðu þær djarflegri. Hann
husrðist að kaupa nýjar vélar, sem
væru í samræmi við kröfur tím-
ans. Nýja smiðjan átti að verða
björt os: reisuleg. Hann ætlaði að
reisa vélsmiðiu, þar sem hvers
konar járnsmíði yrði af hendi