Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 66

60
DVÖL
leyst. Hann sá hana í anda, hvít-
lita og tignarlega með stórum
gluggum og traustlegu þaki. Hann
sá sjálfan sig og marga menn
aðra vinna þar með ýmiss konar
áhöldum i björtu ljósi dagsins. En
minntist hann á þetta við bróður
sinn eða móður, hröðuðu þau sér
hið fyrsta á braut. Þá fékk reiði
hans eigi dulizt. Þannig skapaðist
missætti á heimilinu.
Tvö ár liðu, og sambúðin fór á-
vallt versnandi. Þá kvongaðist
Mikael og fluttist burtu. Hann hóf
brátt að reisa nýju vélsmiðjuna
skammt frá gömlu smiðjunni.
Það varð fögur bygging reist úr
rauðum tígulsteini, sem síðar varð
hulin snæ múrskeljarinnar.
Risavöxnum, svörtum vélum var
komið fyrir inni í vélsmiðjunni.
Ýmsir hlutar þeirra voru úr blik-
andi stáli. Það var áhrifarik sjón,
sem birtist þeim, er þangað komu.
Nýja vélsmiðjan annaðist senn
alla járnsmíði borgarbúa. — Brátt
gat Mikael goldið lán það, sem
hann hafði orðið að taka, til þess
að geta hafið rekstur vélsmiðj-
unnar. Þegar fram liðu tímar,
gerðist hann efnaður maður.
Gamla smiðjan féll nær því í
gleymsku. Eftir að Stefán hafði
kvænzt og eignazt börn, bjó hann
við mjög kröpp kjör. Þá fylltist
hugur hans gremju til bróður
sins, sem hafði svipt hann brauði
og varpað honum I glötun. Dómur
hans yfir honum varð harður og
miskunnarlaus, enda þótt Stefán
væri maður skapmildur og óá-
leitinn.
En Mikael átti líka sínar sorgir,
þrátt fyrir velmegun sína. Aldrei
steig hin aldraða móðir hans inn
fyrir dyr heimilis hans. Aldrei sátu
börn hans á hnjám hennar. Aldrei
struku hrjúfar hendur hennar
vanga þeirra. Þegar honum varð
hugsað til þessa, fannst honum, að
líf sitt hefði misst allt gildi. Þann-
ig höfðu þeir bræðurnir valdið
hvor öðrum sárum þjáningum. Þeir
forðuðust hvorn annan og ræddust
aldrei við.
Þegar styrjöldin brauzt út, voru
þessir ólíku bræður komnir hátt á
fertugsaldur. Þeir voru báðir
kvaddir til þátttöku í hinum dap-
urlega harmleik.
Nú hófust tímar, þegar menn-
irnir nálguðust hvern annan svo
mjög. Með flakandi, blæðandi
brjóst og harmakvein á vörum,
nálguðust þeir hvern annan.
Hermannalest lagði af stað frá
borginni árla morguns. Förinni
var heitið þvert yfir landið. Þetta
var víðáttumikið og frjósamt
land. Reykurinn úr reykháfi eim-
lestarinnar sveipaði akra þess og
engi hjúpi sótsins. Mennirnir sátu
hlið við hlið í rökkvuðum vögnum.
Þeir sátu hljóðir og þétt saman.
Það blikaði á brautarteinana und-
ir þjótandi vagnhjólunum. —
Vopn hermannanna voru úr hertu
stáli og valhnotuviði. Beltin, er
voru spennt um mitti þeirra, voru
hlaðin skotfærum. Við hlið sér báru