Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 73

dvöl
67
ikip leggnr að og frá
Eftir .Tón Oskar
JÓHANNES SJÓARI, eöa Jói sjó,
fylliraftur, stóð á þilfarinu og
var á suðurleið —. Hvort ætlaði
hann nú að fara á fyllirí, eða
hitta konuna sína, sem lá veik í
spítala fyrir sunnan? Ja, hann
ttiundi nú sjálfsagt heimsækja
hana — en mundi ekki aðalerindið
vera að ná sér í áfengi, til þess að
drekka sig fullan og nota ljótan
munnsöfnuð um heiðvirt fólk og
skammast við aðra menn út af því,
hvað hann var mikill aumingi
sjálfur. Menn veltu vöngum hver
framan í annan til að vita, hvort
þeir með því fengju leyst úr þess-
ari spurningu. En hvernig sem þeir
veltu vöngum, gekk þeim illa að
komast að niðurstöðunni, því að
sumir fullyrtu þetta, og aðrir full-
yrtu hitt.
En á þilfarinu stóð Jóhannes sjó-
ari og hafði stungið höndunum
djúpt niður í buxnavasana. Sjórinn
Var lygn. Guð, sem undanfarna
daga hafði látið vindinn smjúga
inn undir klæðnað mannanna og
frostið bíta sig í hold þeirra, eins
og ótal smákvikindi, sem toga hvert
í sína áttina og eru að keppast um
að slíta holdið í sundur — hann
gaf honum nú gott veður til að
heimsækja konuna sína, sagði ein-
hver á bryggjunni með tárin í aug-
úhum.
Nei, til þess að fara á fyllirí,
staðhæfði annar og hló að mann-
eskjunni, sem táraðist fyrir fram-
an augun á honum.
Jóhannes sjóari stóð á þilfari
skipsins, sem var á suðurleið, og
þegar skipið var komið á fulla ferð,
skálmaði hann að borðstokknum á
stjórnborða og spýtti út á sjóinn,
lygnan og spegilgljáandi eins og
silki, því að sólin skein.
Hann var miðaldra, með grá augu
og gilda neðrikjálka, en nefið upp-
brett. Allt útlit hans var þann-
ig, að það var ekki fjarstæð hugs-
un, þó að menn langaði til að
leggja eyra við brjóst hans og
hlusta eftir, hvort nokkuð heyrðist
í hjartanu.
Hann gróf hendurnar i buxna-
vösunum og stóð kyrr með augun
fest á hafinu, frakkalaus, með
húfu, sem lá á skakk, og ofurlítill
slorklístringur á derinu. Hæð fyrir
neðan meðallag.
Maður vék sér að honum og
spurði: Eru þeir að fá hann þarna
upp frá?
Jói sjó gretti sig og hnyklaði
brúnirnar. O, hann er tregur. Svo
strunsaði hann yfir að hinum borð-
stokknum.
En maðurinn fylgdi honum eftir,
tók upp snýtuklút og sagði: Já, ein-
mitt, já. Er hann tregur?