Hlín - 01.01.1955, Blaðsíða 105

Hlin
103
aldrei til fulls. — Þó 'vann liann þar á arinað ár. — Kvart-
aði ekki, og gerði sjer ekki grein fyrir því, að lijer voru að
byrja alvarleg veikindi. — Hiann hafði ekki miklar þraut-
ir, en fann bara máttleysi og þróttleysi í baki og fótum,
sem stöðugt fór vaxandi. — Er hiann loks fór til læknis,
var komin mikil vöðvarýrnun í lær- og bakvöðva. — Fór
hann þá suður til Reykjavíkur til lækninga, en árangurs-
laust. — Urðu báðir fætur bráðlega máttlausir.
Má nærri getia hversu Jmngt áfall slíkt hefur verið
unglingi. — En enginn heyrði æðruorð frá Gunnari, Jrá
eða síðar. — Hann er jafnan glaður og reifur, og leggur
aldrei árar í bát.
Enn voru hendurnar heilar, og nú fór iliann að sauma
af kappi. — Byrjaði hann á Jrví að saumia skinnblússu
liandia sjálfunr sjer. — Fór síðan í henni út á Sauðárkrók,
og voru jrá í ferðinni pantaðar hjá honum margar slíkar
blússur. — Saumaði lrann lengi blússur og seldi víðsvegar
um land. — Breytti við og við sniðinu, og tók snrásaman
fleiraog fleira fyrir: Vettlinga, inniskó, töskur, og nú síð-
ast sporthúfur úr ullaréfni. — Gunnar bygði hús og aflaði
sjer vjela og fjekk fólk sjer til hjálpar eftir því sem pant-
anir jukust. — Mikið hagræði var að heita vatninu, sem er
nægilegt á staðnunr.
En bráðlega konr sjúkdónrurinn einnig í lrendur og
handleggi, og iað lokunr varð hann að Jrola Jrá raun að
geta sanria sem ekkert saunrað sjálfur. — Samt hjelt lrann
áfram: Rjeði sniði og sagði fyrir öllu og hafði með Jrví
eftirlit.
f fyrra voru lronunr gefnar vonir unr, að eitthvað kynni
að verta hægt að gera við sjúkdómi hans nreð sjerstakri
sjúkrialeikfimi. — En aðeins var það reynandi í Reykjavík
og tæki 2—3 ár. — Tók hann sig þá upp nreð konu og sex
börn og flutti til Reykjavíkur til þess að reyna Jretta.
Er óskandi að eittlrvað verði hægt að gera fyrir Jrennan
raann, er sýnt hefur svo einstlakan dugnað, listfengi og
vilja til vinnu og sjálfstæðis. Kunnugur.